Λίγο πριν το τέλος του 2024 και παρά τις αντιξοότητες εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη ετοιμάζονται να υποδεχθούν τα Χριστούγεννα και το νέο έτος, που σύμφωνα με τους ειδικούς αποτελούν τις πιο αγαπημένες γιορτές όλων. 2024 λοιπόν, και χρόνια τώρα παλεύουμε να καταλύσουμε τα στερεότυπα και το ρατσισμό έναντι πολλών θεμάτων στη ζωή μας που δυστυχώς υπάρχουν χρόνια και διαιωνίζονται.
Για παράδειγμα, η αντιμετώπισή μας απέναντι στις ασθένειες, ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που λένε τον καρκίνο επάρατη νόσο όταν πολλές μορφές καρκίνου η επιστήμη έχει καταφέρει να γίνουν χρόνια νόσος. Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που δεν αποδέχονται τη διαφορετικότητα. Ακόμα βιώνουμε ρατσισμό στις δουλειές μας γιατί δεν υπακούμε στα παλιά πρότυπα…και τόσα άλλα ακόμα και παλεύουμε καθημερινά να τα καταρρίψουμε. Ρατσισμό όμως βιώνουν και οι άνθρωποι που ζουν μόνοι και θέλουν να ταξιδέψουν ή να κλείσουν ένα τραπέζι στις γιορτές για να φάνε!
Πριν δύο χρόνια στο Παρίσι παρατήρησα ότι δεν έκλειναν τραπέζι μερικά εστιατόρια σε ένα άτομο γιατί προτιμούν τα διπλά νούμερα λες και αυτός που είναι μόνος δεν θα φάει, δεν θα πληρώσει και θα τους κρατήσει το τραπέζι τζάμπα. Μιλώντας με τους φίλους μου Αργύρη και Βαγγέλη που με συνόδευαν στο ταξίδι, μου εξήγησαν ότι δυσκολεύτηκαν ακόμα και να κλείσουν τραπέζι για 3 άτομα διότι προτιμούν τους ζυγούς αριθμούς. Πού; στο Παρίσι, που η μοναξιά δίνει και παίρνει!
Η αγαπημένη μου φίλη Χ.Θ. που αναγκάστηκε να μείνει πολύ καιρό στο Λονδίνο γιατί έκανε μεταμόσχευση, και φυσικά ήταν μόνη διότι τα έξοδα ήταν υπέρογκα ώστε να έχει δίπλα της την οικογένεια της, μου αποκάλυψε ότι το αντιμετώπισε άπειρες φορές και ειδικά στις γιορτές που δεν έβρισκε τραπέζι να φάει. Την κοιτούσαν τόσο υποτιμητικά που μια μέρα εκνευρίστηκε και τους απείλησε με καταγγελία ως καρκινοπαθής και έτσι δέχθηκαν να της παραχωρήσουν ένα τραπέζι.
Ένας κύριος που γνώρισα στην Κούβα μου είπε ότι αναγκάστηκε να μείνει στο δωμάτιο με ένα άνθρωπο που δεν γνώριζε καθόλου γιατί το κόστος για το ένα άτομο ήταν υπέρογκο.
Μιλώντας με συνάδελφους και φίλους στην Ελλάδα για το θέμα αυτό ανακάλυψα ότι έχουν βιώσει τέτοιες συμπεριφορές και στη χώρα μας και πολύ κόσμος πλέον είναι έξαλλος. Δεν είναι λίγοι αυτοί που μου είπαν «Γι’ αυτό το λόγο δεν πάμε ταξίδια με τα γραφεία και προσπαθούμε να κλείσουμε μόνοι μας».
Τα οικογενειακά τραπέζια μου χαλάνε τη διάθεση
Προσωπικά, τα τελευταία χρόνια έπειτα από την περιπέτεια της υγείας μου αποφάσισα ότι μέχρι να μου «κληρώσει» θέλω να ζήσω όσα περισσότερα από τα όνειρά μου. Η μεγάλη μου αγάπη είναι τα ταξίδια. Να δω πως ζει ο υπόλοιπος κόσμος, να δω από κοντά όλα αυτά που χρόνια διάβαζα στα βιβλία μου και ζήλευα στις ταινίες.
Τα οικογενειακά τραπέζια είναι ότι χειρότερο μπορεί να μου συμβεί. Ο λόγος απλός.
Πρώτα από όλα ξοδεύω ένα σωρό χρήματα σε ταξί, δώρα, φαγητά και ποτά και απίστευτο κόπο να καθαρίσεις, να μαγειρέψεις, να ξανακαθαρίσεις. Τρώνε όλοι λες και δεν υπάρχει αύριο όλη μέρα, μαλώνουν για την πολιτική για τα προβλήματα της καθημερινότητας, φωνάζουν για όλα λες και αυτή είναι η ιδανική μέρα να λύσουν τα προβλήματα του κόσμου, επεμβαίνουν στη ζωή των άλλων γιατί θεωρούν ότι η δική τους είναι τέλεια και ας είναι για παράδειγμα λίγο πριν το διαζύγιο και ας ανέχεται απλά ο ένας τον άλλον για τα παιδιά όπως λένε τη δική σου βλέπουν «χαλασμένη» και πρέπει να την φτιάξουν και η λίστα είναι μεγάλη αλλά ας σταματήσω εδώ….
Περνάει λοιπόν όλη μέρα χωρίς να κάνουν κάτι διαφορετικό, να παίξουν, να γελάσουν, να χαρούν γιατί είναι γιορτές, γιατί συναντιούνται μετά από καιρό αφού η δύσκολη καθημερινότητα δεν μας αφήνει χρόνο να ιδωθούμε πλέον και ας μένουμε στην ίδια γειτονιά, γιατί η ζωή είναι σύντομη και όπως μας έχει περίτρανα αποδείξει τα τελευταία χρόνια κάθε λίγο αποχαιρετάμε και ένα αγαπημένο άνθρωπο, γιατί οι αναποδιές όπως μας έδειξε η πανδημία είναι εδώ και πολλές φορές είναι επικίνδυνες, γιατί, γιατί, γιατί…
Υπάρχουν πολλά «γιατί» που μπορούν να δικαιολογήσουν γιατί πρέπει να χαιρόμαστε τη στιγμή και όμως δεν το κάνουμε, επιλέγουμε να την χάσουμε, να δηλητηριάσουμε τις λίγες αυτές ώρες που βρισκόμαστε με αγαπημένους, να την προσπεράσουμε λες και έχουμε υπογράψει συμβόλαιο αιωνιότητας και θα την ξαναζήσουμε γρήγορα, λες και είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι θα ξανάρθει η ίδια στιγμή με τους ίδιους ανθρώπους….
Οι μοναχικοί άνθρωποι όσο πάνε και αυξάνονται
Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν έχω γίνει λίγο μοναχική και προτιμώ να πάω ταξίδι ακόμα και με ξένους ανθρώπους. Μέχρι πρότινος νόμιζα ότι εγώ είχα το πρόβλημα.
Σε ένα από τα ταξίδια μου πρόσφατα ανακάλυψα ότι τελικά είναι πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που έχουν τις ίδιες απόψεις και «τρέχουν» να γλιτώσουν και αυτοί από τα οικογενειακά μαζέματα τις γιορτές.
Στο ταξίδι μου μάλιστα στην Καππαδοκία βρήκα τους καλύτερους φίλους. Άνθρωποι μοναχικοί ή αλλιώς άνθρωποι που τους αρέσει να είναι μόνοι, που είναι αυτάρκεις, που αγαπούν να ταξιδεύουν μόνοι, που δεν φοβούνται να κάνουν νέες γνωριμίες, που δεν φοβούνται να ζήσουν τη στιγμή, που τους αρέσει να ξεφεύγουν από το κατεστημένο, ήρθαν να κάνουν Πάσχα μακριά από τα στερεότυπα.
Και ναι είχε πολύ μεγάλη πλάκα. Περάσαμε υπέροχα, γελάσαμε πολύ, τραγουδήσαμε ακόμα και φάλτσα και κανένας δεν σου έλεγε αχ δεν έχεις καλή φωνή, προσέφερε ο ένας στον άλλον από τα λίγα που είχε, βοήθησε ο ένας τον άλλον να σκαρφαλώσει όταν δεν μπορούσε, να κρατηθεί πάνω του όταν κουραζόταν, του προσέφερε ένα ώμο να ξεκουραστεί λίγο όταν έκλειναν τα μάτια του. Κάναμε Ανάσταση πίνοντας ότι λίγο κρασάκι που βρήκαμε και τρώγοντας ξηροκάρπια και πίτες. Και χορέψαμε σαν να γνωριζόμασταν από πάντα. Γυρίσαμε φίλοι, και ακόμα μιλάμε μεταξύ μας και βλεπόμαστε…
Το ίδιο συνέβη και καλοκαίρι στο Μαρόκο που όπως και να το κάνεις δεν ήταν ότι καλύτερο είχα επιλέξει για καλοκαίρι γιατί «έκαιγε ο τόπος». Παρόλα αυτά περάσαμε υπέροχα. Άνθρωποι μόνοι από όλη τη χώρα, Πάτρα, Κοζάνη, Ιωάννινα, Κρήτη, Αθήνα κ.α. έγιναν μια παρέα.
Η μοναξιά που φοβόμασταν είναι εδώ!
Όταν ήμουν μικρή έβλεπα στην τηλεόραση τις αμερικανικές ταινίες και ειδικά στις γιορτινές στενοχωριόμουν γιατί παρατηρούσα ότι αρκετοί άνθρωποι ζούσαν μόνοι και δεν είχαν με ποιον να γιορτάσουν. Κάθονταν σπίτι, έτρωγαν κάτι πρόχειρο και έβλεπαν τηλεόραση. Στενοχωριόμουν τόσο πολύ… Που να φανταστώ ότι αυτή η συνθήκη ζωής θα ερχόταν και στην Ελλάδα και χιλιάδες άνθρωποι θα την βίωναν καθημερινά.
Όμως σήμερα δεν είναι το 1980 που τα ταξίδια ήταν δύσκολα, που ο κόσμος φοβόταν να ανεξαρτητοποιηθεί, που όλοι σε κοίταζαν με οίκτο ή και με καχυποψία γιατί είτε σε λυπόντουσαν που ήσουν μόνος είτε σε φοβόντουσαν που ήσουν διαφορετικός.
Αυτό τον τρόπο ζωής τον έχουμε αλλάξει κατά πολύ ή τουλάχιστον προσπαθούμε να τον αλλάξουμε. Η μοναχικότητα είναι επιλογή για πολλούς και την αγαπάμε!
Πριν λίγο καιρό ένας αγαπημένος φίλος μου είπε «Ανθή σε έχω πρότυπο. Από σένα πήρα το θάρρος και ταξιδεύω μόνος και ανακάλυψα ότι περνάω υπέροχα». Ο ίδιος άνθρωπος μου αποκάλυψε ότι κάνει βήματα στο να πηγαίνει μόνος θέατρο, σινεμά ακόμα και σε εστιατόριο αδιαφορώντας για τα περίεργα βλέμματα. Και έχει δίκιο. Παρατήρησα στο θέατρο κάποια στιγμή, ότι σε κοιτάνε λες και σε λυπούνται, με μια περιέργεια, κάπως τέλος πάντων, όταν είσαι μόνος, λες και έχουν πιάσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου επειδή συνοδεύονται.
Μην τιμωρείτε τους μοναχικούς ανθρώπους
Η κοινωνία ωστόσο ακόμα «πολεμάει» τη διαφορετικότητα με χίλιους τρόπους. Όπως παλιά δεν δέχονταν όποιο άτομο ήταν διαφορετικό με οποιοδήποτε τρόπο από αυτούς έτσι σήμερα δεν δέχονται το Μοναχικό! Και όχι μόνο δεν τον δέχονται, πολλοί επαγγελματίες τον τιμωρούν κιόλας.
Για παράδειγμα για να πας ταξίδι μόνος σου πρέπει να πληρώσεις περισσότερα χρήματα από τα ζευγάρια. Δεν κατάλαβα ποτέ αφού τα ξενοδοχεία έχουν μονόκλινα δωμάτια γιατί ο άνθρωπος που είναι μόνος του γιατί τα πληρώνει παραπάνω από τα δίκλινα;
Γιατί τα γραφεία ταξιδίων δεν προστατεύουν τους μοναχικούς πελάτες τους που το βλέπουν ότι καθημερινά αυξάνονται δεν μειώνονται;
Τα εστιατόρια αφού διαθέτουν μικρά τραπέζια για ποιο λόγο δεν δέχονται ή δυσκολεύονται να δεχθούν ένα άτομο; Έχω δει και ξέρω και από τις παρέες μου ότι ένα άτομο μπορεί να φάει φαγητό για δύο και τρεις εύκολα αγαπητοί μου, πιστέψτε με.
Γραφεία ταξιδίων για μοναχικούς
Μιλώντας με φίλους που ζουν πλέον σε άλλες χώρες ανακάλυψα ότι υπάρχουν στο εξωτερικό κάποιο γραφεία που διοργανώνουν ταξίδια για άτομα που είναι μόνα τους. Ωστόσο, δεν είναι ευέλικτες οι ημερομηνίες για εμάς από Ελλάδα γιατί πρέπει να πάρεις άδεια όταν βολεύει όλους. Είναι όμως μια καλή αρχή.
Η Ελλάδα θα πρωτοπορούσε αν έκανε το ίδιο τις περιόδους των εορτών που όλος ο κόσμος παίρνει άδεια και μπορεί να ταξιδέψει. Θα ήταν μια εξαιρετική διέξοδος για χιλιάδες ανθρώπους και ένας καλό τρόπος εξέλιξης του τομέα τουρισμού.
Κλείνοντας θέλω να στείλω ένα μήνυμα σε όλους αυτούς οι «φίλοι» και οι οικογένειες, οι αγαπημένοι και καλά άνθρωποι της ζωής μας. Σταματήστε να μας κρίνετε. Η ζωή του καθενός είναι επιλογή του. Αν δεν σας αρέσει η δική σας αλλάξτε την, μην προσπαθείτε να αλλάξατε τη δική μας για να νιώσετε ικανοποίηση!
