Αν το δεις ως δράμα, είναι για γέλια. Αν το δεις ως κωμωδία, είναι για κλάματα.
Είναι γνωστά τα πράγματα για το κόμμα που πριν από 12 χρόνια γύριζε στα μεγάλα αλώνια. Είναι η πρώτη φορά; Ο βαθμός γελοιοποίησης κάνει τη διαφορά.
Τις σκηνές αλληλοκαταγγελιών, ύβρεων και (αυτο)εξευτελισμού, που έκαναν τις εξελίξεις να θυμίζουν ένοικους που πετούν τα σκουπίδια τους στην διπλανή πόρτα ή μάχη με σκουπόξυλα και μπουγαδόνερα, τις συνηθίσαμε. Την αποσύνθεση προεξοφλήσαμε.
Αλλά, να τελειώνει ένα κόμμα 20 ετών έξω από ξενυχτάδικο, και προσεχώς στο δικαστήριο; Ούτε οι Μόντι Πάιθον τέτοιο σενάριο.
Από ποια ταινία; «Ένας προφήτης, μα τι προφήτης» με την οργάνωση «Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας», που είναι όλο λόγια και καθόλου δράση, μια γραφειοκρατική καρικατούρα, που δεν κάνει τίποτα, αλλά έχει φοβερές ιδέες, μια ομάδα πολυλογάδων, που διατυμπανίζει ότι μισεί τους Ρωμαίους και… το «Ιουδαϊκό Λαϊκό Μέτωπο», αλλά και το «Μέτωπο της Λαϊκής Ιουδαίας»;
Ή μήπως τo «Αδελφάτο των Ιπποτών της Ελεεινής Τραπέζης» (ελληνική μετάφραση του «Holy Grail»), μια επίθεση και στους κανόνες της κωμωδίας, που βάζει στο στόχαστρο τον πιο «ιερό» αγγλοσαξονικό μύθο;
Πάντως, και στο συριζαϊκό έργο, το κομματικό σύμπαν μοιάζει να βγάζει νόημα ακριβώς στις πιο τρελές, σουρεαλιστικές και χοντροκομμένες στιγμές του. Για τη μαρκίζα στο Γκάζι. Ταιριάζει.
«Έτσι τελειώνει ο κόσμος. Όχι με έναν κρότο (σ.σ.: νομίζω στη μετάφραση του Γ. Σεφέρη, βρόντο), μα με έναν λυγμό», έγραφε ο Τ. Σ. Έλιοτ. Ο εν λόγω στίχος είναι το φινάλε από την τελευταία στροφή στο ποίημα «Κούφιοι άνθρωποι» (1925). «Μορφή χωρίς σχήμα/Σκιά δίχως χρώμα,/Παραλυμένη Δύναμη/Γνέψιμο χωρίς κίνηση…».
Έτσι είναι τα πράγματα. Το τέλος αυτής της εκδοχής Αριστεράς δεν περιλαμβάνει ούτε βρόντους ούτε λυγμούς. Μόνο ονειδισμούς.
