Μάταια αναζητούσε κανείς στον τουρκικό Τύπο το Σαββατοκύριακο κάτι σημαντικό για τη συνάντηση της Αθήνας ανάμεσα στον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Γεραπετρίτη και τον Τούρκο ομόλογό του Χακάν Φιντάν.
Άλλωστε, χθες ήταν και η 86η επέτειος από τον θάνατο του Μουσταφά Κεμάλ στις 10 Νοεμβρίου 1938 και ήταν φυσικό τα τουρκικά ΜME να εστιάσουν την προσοχή τους στον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας.
Υπήρξαν, βέβαια, κάτι «μονόστηλα» και μόνο, που αφορούσαν κυρίως το Κυπριακό. Με τη σαφή υπενθύμιση – προειδοποίηση ότι η Τουρκία δεν συζητά τίποτα άλλο από τη «λύση των δύο κρατών».
Όσο για το Αιγαίο; Αναπαραγωγή της δήλωσης Φιντάν για «λύση πακέτο» και «δίκαιη μοιρασιά» στην Ανατολική Μεσόγειο!
Αυτή, δυστυχώς, είναι η «κανονικότητα» που θέλει να επιβάλει γιαβάς γιαβάς, σιγά σιγά, η Άγκυρα. Δεν βιάζεται, άλλωστε. Περιμένει και τις κινήσεις του Τραμπ.
Ελπίζει η Τουρκία ότι βήμα βήμα θα επιβάλει την πολιτική «φινλανδοποίησης» στη χώρα μας. Να αναγκάζεται δηλαδή η Αθήνα να παίρνει σοβαρά υπόψη πώς θα αντιδράσει η Άγκυρα πριν σκεφτεί καν να προχωρήσει σε οιαδήποτε κίνηση στο Αιγαίο, στο πλαίσιο των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, με βάση το διεθνές δίκαιο.
Ουδείς φυσικά θέλει τον πόλεμο. Τουλάχιστον από την ελληνική πλευρά. «Τα γειτονικά κράτη πρέπει να έχουν καλές σχέσεις, παρά τις μεγάλες διαφορές που ενδέχεται να έχουν» είπε πολύ σωστά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ισχύει όμως το ίδιο για τη γείτονα; Όταν αρνείται να άρει -έστω και συμβολικά, για επίδειξη καλής θέλησης-το casus belli εναντίον της χώρας μας από το 1995; Με πόλεμο μας απειλεί η Τουρκία δηλαδή αν θελήσουμε να ασκήσουμε αναφαίρετα κυριαρχικά δικαιώματα.
Ποια «κανονικότητα» μπορεί να επικρατήσει όταν ο Φιντάν διακηρύσσει πως «δεν μπορούμε να περιοριστούμε σε διάλογο για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, αλλά πρέπει να συζητήσουμε όλα τα προβλήματα που μπορούν να προκαλέσουν τριβές»;
Ποια ήταν η πρόταση Γεραπετρίτη προς Φιντάν: να αποσυνδεθεί η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ από τις υπόλοιπες «διαφορές» που επικαλείται η Τουρκία και να προχωρήσει προς ρύθμιση.
Η Τουρκία δεν θέλει, όμως, οριοθέτηση με βάση το διεθνές δίκαιο, αλλά «μοιρασιά», με βάση τις προκλητικές διεκδικήσεις της.
Αναμφίβολα θετικός και μονόδρομος ο ελληνο-τουρκικός διάλογος. Δεν πρέπει, ωστόσο, να υπάρχουν ψευδαισθήσεις, ούτε ερωτήματα για το πώς θα κινηθεί η τουρκική πλευρά και αν θα συνεχίσει να επιμένει στην αναθεωρητική της ατζέντα…
