Ο Ντόναλντ Τραμπ επιστρέφει θριαμβευτικά στον Λευκό Οίκο. Με μια ισχυρή, νέα πολιτική εντολή που θα έχει μεγάλο αντίκτυπο σε παγκόσμια κλίμακα.
Ηδη, στην Ευρώπη υπάρχει μεγάλη ανησυχία, όπως φάνηκε και στη σύνοδο της Βουδαπέστης. Τόσο για την επιβολή προστατευτικών δασμών από τον Τραμπ στα εισαγόμενα στις Ηνωμένες Πολιτείες ευρωπαϊκά προιόντα, όσο και για τη μείωση της αμερικανικής βοήθειας προς την Ουκρανία.
Και στις δυο περιπτώσεις, η Ευρώπη θα πληρώσει το «μάρμαρο». Ταυτόχρονα, ο Τραμπ έχει καλές σχέσεις με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν και δεν είναι σίγουρο ότι ανησυχεί και πολύ για το ΝΑΤΟ ή την ΕΕ, αφού το ενδιαφέρον του είναι στραμμένο περισσότερο στην Κίνα και τον Ειρηνικό.
Η ΕΕ δεν υπάρχει για τον Τραμπ. Οπως μικρή σημασία έχουν για τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ οι κάθε λογής διεθνείς οργανισμοί. Ο Τραμπ έχει δείξει πώς θέλει προσέγγιση μόνο με τα επιμέρους κράτη. Άλλωστε, το όραμά του είναι αυτό, ενός επιχειρηματία: το ΝΑΤΟ χρειάζεται γιατί η Αμερική, μέσω της συμμαχίας, εγγυάται στις ευρωπαϊκές χώρες την πυρηνική της ομπρέλα. Και η Ευρώπη, σε αντάλλαγμα, πρέπει να ξοδέψει περισσότερα σε εξοπλισμούς, αγοράζοντας αμερικανικά όπλα.
Αυτή ήταν η γραμμή του Τραμπ στην πρώτη του θητεία. Και θα συνεχίσει σε αυτόν τον δρόμο. Δεν τον ενδιαφέρει καθόλου η Ευρώπη: Στο πρόσωπο της Γηραιάς Ηπείρου,ο Τραμπ βλέπει έναν μεγάλο ανταγωνιστή για τις ΗΠΑ. Ουσιαστικά άλλωστε, το ίδιο έβλεπαν και οι προηγούμενοι Δημοκρατικοί πρόεδροι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οσο και αν οι Ευρωπαίοι βαυκαλίζονταν με τις αυταπάτες της εταιρικής σχέσης. Το τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα της ΕΕ έναντι των ΗΠΑ δεν άρεσε σε κανέναν Αμερικανό πρόεδρο. Ούτε στον Ομπάμα, ούτε στον Μπάιντεν.
Η απειλή του Τραμπ να επιβάλει δασμούς σε ευρωπαϊκά προϊόντα, είναι μάλιστα πιθανό να υλοποιηθεί καθώς η ΕΕ εισέρχεται σε επικίνδυνες εμπορικές διαμάχες με την Κίνα. Την ίδια ώρα, η «ατμομηχανή» της ΕΕ, η Γερμανία, βυθίζεται σε πολιτική κρίση και οικονομική στασιμότητα. Άλλες εξαγωγικές χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία ή η Ολλανδία, είναι επίσης ιδιαίτερα εκτεθειμένες. Λόγω της διασύνδεσης της κοινής αγοράς, οι δασμοί θα έπλητταν τους πάντες, όχι μόνο τους μεγάλους εξαγωγείς. Θα ήταν βάρος για όλη την ευρωζώνη.
Το πολιτικό πανόραμα, δυστυχώς, δεν είναι ευνοϊκό, με αρκετές φιλοευρωπαϊκές κυβερνήσεις να είναι σε αδύναμη κατάσταση.
Ηθελέστα και παθέστα…
Η Ευρώπη δεν είχε όμως κανένα συμφέρον να διακόψει τις σχέσεις με τη Ρωσία, επειδή αντλούσε τον πλούτο της από το φθηνό ρωσικό αέριο. Δεν είχε επίσης συμφέρον σε μια στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Μόσχα, επειδή δεν μπορεί να κερδίσει από τη σύγκρουση. Ακόμη και με τις κυρώσεις στη Μόσχα, καταφέραμε να χάσουμε περισσότερα.
Η ΕΕ επομένως, έχει κάθε συμφέρον να αποκαταστήσει τις σχέσεις με τους Ρώσους.Και τώρα ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει είναι ο …Ορμπαν. Και ακροδεξιές «φίλο-ρωσικές» δυνάμεις που καραδοκούν στη Γαλλία και τη Γερμανία.Και είναι και πιο κοντά στον Τραμπ που θέλει να κάνει δουλειές με τη Μόσχα.
Άλλωστε, είναι αλήθεια ότι οι Αμερικανοί, όταν απεμπλακούν από τις συγκρούσεις που έχουν πολεμήσει, αφήνουν πίσω τους …συντρίμμια , όπως συνέβη στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Να μην διαμαρτυρόμαστε όμως εμείς οι Ευρωπαίοι για τον Τραμπ: Γιατί οι ηγέτες που εκλέγουμε είναι συνένοχοι στην κατεδάφιση της Ευρώπης.
