Είναι γνωστή στα δημοσιογραφικά γραφεία η ρήση που λέει πως όταν μια κυβέρνηση δεν θέλει να λύσει ένα πρόβλημα ή θέλει να αποφύγει να το αντιμετωπίσει, φτιάχνει μια… Επιτροπή. Στην περίπτωση του κατώτατου μισθού, η κυβέρνηση επέλεξε να δημιουργήσει δύο Επιτροπές. Άρα, μηδέν στο πηλίκο.
Είναι κρίμα κάθε φορά ως κοινωνία να κυνηγάμε την ουρά μας. Να παραμυθιαζόμαστε προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας ότι ζούμε σε ένα υπέροχο βασίλειο. Δηλαδή, για να είμαστε ακριβείς, σε βασίλειο ζούμε, μόνο που δεν είναι και τόσο υπέροχο για εμάς. Για κάποιους (λίγους) υποτελείς, είναι πράγματι υπέροχο.
Επιστημονική επιτροπή η πρώτη, επιτροπή Διαβούλευσης η δεύτερη. Με εκπροσώπους από τα υπουργεία Οικονομικών και Εργασίας, μαζί με Τράπεζα της Ελλάδος και ΕΛΣΤΑΤ η πρώτη, με εκπροσώπους από τους κοινωνικούς εταίρους η δεύτερη. Ε, και;
Τι πέτυχε δηλαδή το υπουργείο Εργασίας με αυτό το μοίρασμα αρμοδιοτήτων και ρόλων; Διευκολύνει τον υπολογισμό του νέου κατώτατου μισθού; Φυσικά. Μόνο που δεν είναι αυτό το θέμα μας. Άρα, οι επιτροπές επιτελούν πολύ σωστά το ρόλο τους. Να μην παράγουν ουσία, άρα να μην επιλύουν το πρόβλημα.
Σήμερα ο κατώτατος μισθός είναι 830 ευρώ (707 ευρώ καθαρά). Το 2027 η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα βρίσκεται στα 950 ευρώ μεικτά. Θερμά συγχαρητήρια. Πάλι όμως δεν βρίσκεται εκεί το πρόβλημα.
Ο μέσος μισθός και η αγοραστική του δύναμη είναι το μεγάλο πρόβλημα. Και γι’ αυτό το θέμα η κυβέρνηση δεν δίνει (δυστυχώς) πειστικές απαντήσεις.
Με τη δημιουργία ενός Σχεδίου Δράσης, που θα μπορεί να παράγει αποτελέσματα σε χρονικό διάστημα από ένα έως και πέντε (!!!) έτη, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, που είναι το μεγάλο ζητούμενο, δεν θα βελτιωθούν. Στο κρίσιμο νομοσχέδιο για τον κατώτατο μισθό δεν τόλμησε η κυβέρνηση να δώσει ούτε καν το χρονοδιάγραμμα για το πότε οι Συλλογικές Συμβάσεις θα καλύψουν το 80% του συνόλου των εργαζομένων της χώρας. Γιατί αναφερόμαστε σε αυτό το ποσοστό; Μα γιατί αυτό είναι το όριο που έχει θέσει η ΕΕ. Και εμείς απλώς το προσπερνάμε, φτιάχνοντας… επιτροπές!
Όσο όμως προσπερνάμε το πρόβλημα, αυτό θα έρχεται και θα μας βρίσκει. Σχεδόν με εμμονή θα μας υπενθυμίζει πως ο δρόμος που έχουμε επιλέξει ως χώρα είναι εντελώς λάθος.
Δύο στοιχεία επιβεβαιώνουν τα λεγόμενά μας: Το 2023 σε κίνδυνο φτώχειας ή σε κοινωνικό αποκλεισμό βρέθηκε το 24,1% των ατόμων που ζούσαν στις πόλεις και το 30,4% όσων ζούσαν στις αγροτικές περιοχές. Επίσης, την τριετία 2021-2023 περίπου το 36% των νοικοκυριών στην Ελλάδα αντεπεξερχόταν με πολύ μεγάλη δυσκολία στις δαπάνες για την κάλυψη των βασικών του αναγκών. Τα στοιχεία είναι επίσημα, προκύπτουν από την ετήσια έκθεση για την ελληνική οικονομία του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝΕ) της ΓΣΕΕ. Μπορεί να μην μας αρέσουν, αλλά είναι η σκληρή πραγματικότητα. Ένας στους τέσσερις συμπολίτες μας, που ζει σε κάποια πόλη της Ελλάδας, βίωσε πέρσι κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό. Σχεδόν τέσσερα στα δέκα νοικοκυριά αντιμετώπισαν πολύ μεγάλη δυσκολία να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.
Μάλλον στην κυβέρνηση επιμένουν να ζουν σε ένα δικό τους βασίλειο και να περνούν υπέροχα. Φτιάχνοντας επιτροπές, όμως, ο κίνδυνος φτώχειας δεν θα περιοριστεί…
