Tην Τετάρτη μπορεί να είναι πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και ισχυρότερος ηγέτης του πλανήτη ο άνθρωπος που βλέπει «μύγες να βουίζουν γύρω από το κεφάλι του για… ύποπτους λόγους». Που υποστηρίζει ότι ο Κιμ Γιονγκ Ουν τον κυνηγά παντού για να τον σκοτώσει, που λέει ότι η εισβολή της 6ης Ιανουαρίου στο Καπιτώλιο ήταν «γιορτή αγάπης» και που δεν έχει κανένα πρόβλημα να δηλώσει σε παναμερικανική live μετάδοση ότι οι μετανάστες τρώνε κατοικίδια ως νέα εκδοχή του Χάνιμπαλ Λέκτερ.
Για την Αμερική θα είναι το σίκουελ του μεγάλου διχασμού. Ό,τι ξεκίνησε ο Τραμπ στην πρώτη του προεδρική θητεία υπόσχεται -ή απλώς απειλεί- να το αποτελειώσει στη δεύτερη. Το δόγμα είναι το ίδιο, με τον οικονομικό φιλελευθερισμό (ή νεοφιλελευθερισμό) να φορά κοστούμι pro-business στη λουστραρισμένη εκδοχή της ακροδεξιάς: Μειώσεις φόρων για την επιχειρηματική ελίτ και τον μεγάλο πλούτο, απορρύθμιση και επιβολή δασμών παντού, και παραπλεύρως το πιο φιλόδοξο project μαζικών απελάσεων μεταναστών στα χρονικά. Μαζί με βαθύ μίσος για οτιδήποτε διαφορετικό. Από το «Make America Great Again» στο «Make America Hate Again».
Για την Ευρώπη μπορεί να είναι το τελικό διαβατήριο για τον Ρουβικωνα. Ο Όρμπαν εύχεται καλή επιτυχία και δύναμη στον ομογάλακτο Τραμπ, η Μελόνι χτίζει γέφυρες μαζί του μέσω του Έλον Μασκ και ο Guardian υπενθυμίζει πως το νέο κύμα του ευρωπαϊκού εθνικιστικού λαϊκισμού έχει ρίξει πια γερά θεμέλια και απλώς περιμένει τον εκ δυσμών σύμμαχο για να σαρώσει.
Εάν νικήσει ο Τραμπ, όπως γράφει η βρετανική εφημερίδα, «οι κραδασμοί θα αντηχήσουν σε όλους τους δημοκρατικούς θεσμούς της ηπείρου». Ή άλλως, η επιστροφή του τραμπισμού μπορεί να είναι το τελικό βήμα για την «ορμπανοποίηση» και της Ευρώπης…
