Είναι παράδοση. Από την αναμέτρηση του 1976 μεταξύ των Τζίμι Κάρτερ και Τζέραλντ Φορντ, έως και εκείνη του 2020 μεταξύ του Τζο Μπάιντεν και του Ντόναλντ Τραμπ, η Washington Post πρόσφερε πάντα τη δημόσια υποστήριξή της στον υποψήφιο των Δημοκρατικών. Εκτός από το 1988, που δεν πήρε θέση και δεν ήταν ο δισεκατομμυριούχος Τζεφ Μπέζος στη μέση.
Έβαλε βέτο ο μεγιστάνας της Amazon, ιδιοκτήτης της τρίτης μεγαλύτερης εφημερίδας στις ΗΠΑ, στη στήριξη του μέσου στην υποψήφια των Δημοκρατικών κι έγινε σεισμός.
Χιλιάδες αναγνώστες ακύρωσαν τη συνδρομή τους, αρθρογράφοι παραιτήθηκαν, δάκρυα χύθηκαν για «μια πράξη δειλίας, μια στιγμή σκότους που θα έχει ως πιθανό θύμα τη δημοκρατία», «ένα ανησυχητικό κεφάλαιο έλλειψης αποφασιστικότητας σε ένα μέσο που φημίζεται για το θάρρος του». Σε ένα μέσο, που πέρασε στη σφαίρα του θρύλου, χάρη και στο «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» για το Γουότεργκεϊτ, σε μια εφημερίδα που το 1971 υπερασπίστηκε το δικαίωμα για δημοσίευση ακόμη και απόρρητων εγγράφων (σ.σ.: Pentagon Papers, για τον πόλεμο στο Βιετνάμ) εφόσον κάτι τέτοιο υπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας, στο φύλλο που αποκαθήλωσε τον Ρίτσαρντ Νίξον, στην εφημερίδα των δεκάδων βραβείων Πούλιτζερ…
Αφού το θέμα έλαβε διεθνείς διαστάσεις, έγραψε ο ιδιοκτήτης το άρθρο «Η σκληρή αλήθεια: Οι Αμερικανοί δεν εμπιστεύονται τα ειδησεογραφικά μέσα ενημέρωσης», υπερασπιζόμενος την απόφασή του. Τα επιχειρήματα λογικά, αλλά η πιάτσα βοά. Θα συμφωνήσω με την αγορά. Φοβάται την εκδικητικότητα του Τραμπ. Στις άλλες μπίζνες του.
Δεν μπορώ, όμως, να μην παρατηρήσω ότι δεν γνωρίζω πολλές εφημερίδες να φιλοξενούν άρθρα που στρέφονται ευθέως εναντίον μιας απόφασης του ιδιοκτήτη. Ευθέως. Καλή συνάδελφος μου θύμισε ότι και στη Wall Street Journal, όταν την αγόρασε ο Αυστραλός εκδότης Ρούπερτ Μέρντοχ, δημοσιεύτηκαν άρθρα που τον «περιποιούνταν».
Δεν ξέρω αν εντάσσεται κι αυτό στην αμερικανική παράδοση της δημοσιογραφίας. Ξέρω ότι σε άλλα εδάφη δεν φύεται τέτοια… ιδιαιτερότητα, να καταφέρονται δημοσιογράφοι εναντίον του αφεντικού με σφοδρότητα.
Τι να πω. «Η δημοκρατία πεθαίνει στο σκοτάδι» (βασικό σλόγκαν της WaPo), μα παθαίνει κρίση και στο φως.
