Πρώτα αδειάζουν οι ταμιευτήρες και μετά αναζητούμε λύσεις για τη λειψυδρία.
Πρώτα γεμίζουν οι δρόμοι με ΙΧ και μετά σχεδιάζουμε λύσεις για το κυκλοφοριακό.
Πρώτα φεύγουν οι νέοι μας στο εξωτερικό και μετά προβληματιζόμαστε για το brain drain.
Πρώτα απαξιώνεται το κρατικό σύστημα υγείας και μετά συνταγογραφούμε «θεραπευτικές αγωγές» για το Δημόσιο.
Πρώτα κατακλυζόμαστε από πλημμύρες και μετά «οραματιζόμαστε» φράγματα.
Πρώτα καίγονται τα δάση μας και μετά λαμβάνουμε μέτρα πυροπροστασίας.
Πρώτα αδειάζουν τα χωριά μας από μόνιμους κατοίκους και μετά ανακαλύπτουμε τη λύση της αποκέντρωσης.
Πρώτα βγαίνουμε στη σύνταξη και μετά υπολογίζουμε τις συντάξιμες αποδοχές μας.
Σε αυτή τη χώρα τη λέξη «προλαμβάνω» λίγοι τη γνωρίζουν και ακόμη λιγότεροι την υποστηρίζουν. Οι περισσότεροι «τρέχουμε» πίσω από το πρόβλημα, ασθμαίνοντας, αγωνιώντας, ρισκάροντας, χάνοντας, προκαλώντας, θεωρητικολογώντας, πολιτικολογώντας, ευελπιστώντας…
Οι περισσότεροι ζούμε για το σήμερα, σαν να μην υπάρχει αύριο. Ζούμε για μας, αδιαφορώντας για τους άλλους.
Μάθαμε έτσι. Μάθαμε ή μας έμαθαν να παλεύουμε μόνοι μας, να μην υπολογίζουμε στην πολιτεία; Δυστυχώς μας συνήθισαν στο «εκτός νόμου», στο «δε βαριέσαι». Είναι πραγματικότητα κι ας μη μας αρέσει. Όπως είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε, αρκεί καθένας από εμάς να πράξει διαφορετικά, να σκεφτεί το σύνολο και όχι το άτομο, το αύριο και όχι το σήμερα. Να δώσει χώρο – ευκαιρίες στον διπλανό του.
Όσο για την πολιτεία, για τους κυβερνώντες, θα αλλάξουν μόνο αν αλλάξουμε εμείς. Ας μην κρυβόμαστε, είναι ο «καθρέφτης» μας. Αν δεν μας αρέσει το είδωλό μας, δεν έχουμε παρά να αλλάξουμε το «εγώ» μας κι όχι τον καθρέφτη μας!
