«Η Beyonce στηρίζει Χάρις!» διαβάζουμε παντού και ένας άκρατος ενθουσιασμός επικρατεί στους λογαριασμούς Δημοκρατικών στα social media.
H δημοφιλής τραγουδίστρια ήρθε να προστεθεί σε μία μακρά λίστα τραγουδιστών, ηθοποιών και διασημοτήτων, όπως η Τέιλορ Σουίφτ, ο Μπρους Σπρίνγκστιν, η Μπάρμπρα Στρέιζαντ, η Τζέιμι Λι Κέρτις, ο Τζορτζ Κλούνις. Αναρίθμητα τα άρθρα με τίτλους όπως «Το Χόλιγουντ ψηφίζει Κάμαλα».
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς. Όσο αγαπητά και εάν είναι τα παραπάνω πρόσωπα, όσο ευρεία βάση θαυμαστών και εάν έχουν, ποιον μπορούν άραγε να επηρεάσουν; Ποιος δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στις πολιτικές επιλογές της αγαπημένης του τραγουδίστριας ή του αγαπημένου του ηθοποιού πέραν των εφήβων, που δεν έχουν ακόμη δικαίωμα ψήφου;
Το γεγονός ότι το Χόλιγουντ στηρίζει την υποψήφια των Δημοκρατικών όχι μόνο δεν της δίνει κάποιο πρακτικό προβάδισμα, αλλά η επιμονή με την οποία αυτό προβάλλεται ίσως τελικά και να της γυρίζει μπούμερανγκ. Γιατί εκεί που θα κριθεί το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών της 5ης Νοεμβρίου, οι «υποδείξεις» για την ψήφο και τα κηρύγματα «προοδευτικότητας» από δισεκατομμυριούχους και πολυεκατομμυριούχους του «συστήματος» της σόουμπιζ, μάλλον δεν επιδρούν θετικά. Μετρ της πολιτικής επικοινωνίας οι Αμερικανοί, θα έπρεπε μάλλον να το αντιλαμβάνονται.
Το προφίλ των ψηφοφόρων στις κρίσιμες πολιτείες
Πού κρίνεται το αποτέλεσμα; Στις λεγόμενες «ταλαντευόμενες πολιτείες» (swing states), που δεν είναι προπύργια ούτε των Δημοκρατικών ούτε των Ρεπουμπλικάνων και που δίνουν τον κρίσιμο αριθμό εκλεκτόρων.
Η ομάδα των swing states μπορεί να αλλάζει σύνθεση από εκλογική ανάμετρηση σε εκλογική αναμέτρηση. Σε αυτήν αποτελείται από τις ακόλουθες: Πενσυλβάνια, Τζόρτζια, Βόρεια Καρολίνα, Μίσιγκαν, Αριζόνα, Γουισκόνσιν, Νεβάδα. Η διαφορά ανάμεσα σε Κάμαλα Χάρις και Ντόναλντ Τραμπ και στις 7 αναμένεται να είναι μικρότερη των 3 μονάδων. Σε κάποιες περιπτώσεις θα είναι μικρότερη και της 1 μονάδας.
Ποιο είναι το προφίλ των ψηφοφόρων στις πολιτείες αυτές; Είναι από τη λευκή εργατική ή μεσαία τάξη και μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς είτε από χώρες της Λατινικής Αμερικής είτε από την Ανατολική Ευρώπη (υπάρχουν για παράδειγμα πολλοί Πολωνοί), που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στις ΗΠΑ και θεωρούν εαυτόν πρωτίστως Αμερικανούς, ενώ αγωνιούν το ίδιο με τους λευκούς για την κρίση κόστους ζωής, για την εργασιακή ανασφάλεια ακόμη και για «τις ανεξέλεγκτες εισροές μεταναστών» στα σύνορα.
Η επανάληψη του 2016;
Δημοσκόποι και πολιτικοί αναλυτές το τελευταίο διάστημα βλέπουν τον Ντόναλντ Τραμπ να κάνει δυναμικό comeback σε αυτές τις πολιτείες και να κλείνει την διαφορά του (ή ακόμη και να περνάει μπροστά) σε πανεθνικό επίπεδο. Υπολογίζεται ότι για να κερδίσει τις εκλογές η Κάμαλα Χάρις θα πρέπει να έχει τουλάχιστον 2,5 μονάδες προβάδισμα σε πανεθνικό επίπεδο.
Για αυτό και πολλοί δεν αποκλείουν μία επανάληψη του σκηνικού του 2016, όταν η Χίλαρι Κλίντον έλαβε σχεδόν 3 εκατομμύρια ψήφους παραπάνω (προβάδισμα 2 ποσοστιαίων μονάδων) από τον Τραμπ, ο οποίος όμως κέρδισε τις κρίσιμες πολιτείες και πήρε άνετη διαφορά στους εκλέκτορες.
Τι πρέπει να επιδιώκουν με νύχια και με δόντια να πετύχουν σε αυτές τις συνθήκες τα επιτελεία των δύο υποψηφίων; Να κερδίσουν την εμπιστοσύνη και την ψήφο των πολιτών στις swing states, που περιλαμβάνουν και τη λεγόμενη Ζώνη της Σκουριάς.
Σε όλους παραπάνω ξέρει πολύ καλά να μιλήσει ο Τζέι Ντι Βανς, υποψήφιος αντιπρόεδρος του Τραμπ, μεγαλωμένος στη Ζώνη της Σκουριάς, και παντρεμένος με Ινδή μετανάστρια δεύτερης γενιάς. Αυτούς προσπαθεί να κερδίσει και η Κάμαλα Χάρις με τις περιοδείες της. Αλλά τα αποτελέσματα δεν είναι ακριβώς τα προσδοκώμενα. Και ούτε η Μπιγιόνσε ούτε η Τέιλορ Σουίφτ μπορούν να τη βοηθήσουν σε αυτό.
Δεν είμαι από αυτούς που θα χαίρονταν με την επιστροφή Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Χωρίς να με ενθουσιάζε, θα προτιμούσα τη Χάρις. Όχι επειδή είναι γυναίκα ή μαύρη, γιατί το φύλο και η φυλή δεν πρέπει να είναι εμπόδιο, αλλά ούτε βασικό κριτήριο επιλογής στο ποιος διοικεί μία χώρα ή μία επιχείρηση. Αλλά ως μία πιο “ασφαλής” επιλογή. Νομίζω όμως ότι το σενάριο να δούμε τον Τραμπ να επιστρέφει στον Λευκό Οίκο έχει ξαφνικά κερδίσει απότομα έδαφος. Και για αυτό ίσως να «φταίει» και το «προοδευτικό» Χόλιγουντ.
