Το κεντρικό συμπέρασμα από το 3ο Οικονομικό Συνέδριο της «Ν» ήταν ξεκάθαρο: Η χώρα διαθέτει ισχυρή στρατηγική για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, υποστηρίζει όλα τα αναγκαία εργαλεία χρηματοδότησης και εφαρμόζει ένα σύγχρονο νομοθετικό πλαίσιο που αγκαλιάζει το σύνολο της επιχειρηματικής κοινότητας. Οι επενδυτικές ροές καταγράφονται έντονες, αν και υπολείπονται του στόχου ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, ενώ η θετική εξέλιξη των μακροοικονομικών μεγεθών της χώρας βοηθά στην «αναδόμηση» της παραγωγικής βάσης.
Ωστόσο, πώς γίνεται να προσβλέπουμε σε αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, με την κυβέρνηση και τον ΣΕΒ να μιλούν, μόλις χθες, για επενδυτικό «άλμα», όταν:
– Ο επαγγελματικός προσανατολισμός των νέων δείχνει μονοδιάστατος, εστιασμένος αποκλειστικά στην πανεπιστημιακή μόρφωση.
– Οι αιώνιοι φοιτητές κατακλύζουν τα ελληνικά πανεπιστήμια.
– Η χώρα εγκαταλείπεται από λαμπρά μυαλά, από νέους επιστήμονες και ερευνητές που στρέφονται στο εξωτερικό για την επαγγελματική τους αποκατάσταση, για την αναγνώριση των γνώσεων, των εμπειριών και των δεξιοτήτων τους.
– Οι εργαζόμενοι συνταξιούχοι καταλαμβάνουν πλέον χιλιάδες θέσεις εργασίας, στερώντας από νέους ανθρώπους το… προνόμιο της απασχόλησης.
– Οι μισθοί είναι καθηλωμένοι στα επίπεδα των πέτρινων μνημονιακών χρονών.
– Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας κυριαρχούν έναντι των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
– Ο παραγωγικός τομέας αρχίζει να κατακλύζεται από εισαγόμενους εργαζόμενους, τριτοκοσμικών οικονομιών.
– Οι δείκτες ψηφιοποίησης διατηρούνται σε χαμηλά επίπεδα για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
– Η τυποποίηση προϊόντων του πρωτογενούς τομέα παραμένει σε νηπιακό επίπεδο.
– Το εξαγωγικό επιχειρείν πορεύεται δίχως πυξίδα, ελλείψει ενός εθνικού – εξωστρεφούς brand, με σήμα το «made in Greece».
– Η περιφέρεια εμφανίζει στοιχεία εγκατάλειψης και τα χωριά στερούνται μόνιμων κατοίκων.
Λεφτά υπάρχουν, λέγαμε (όχι όλοι) στα προμνημονιακά χρόνια, όμως η χώρα πτώχευσε…
Σήμερα, επίσης λεφτά υπάρχουν, αλλά για ποιους, για πόσους και με τι στόχο;
