Γιατί στην Εθνική Πινακοθήκη; «Περιηγηθείτε στις θεματικές ενότητες της μόνιμης έκθεσης και ανακαλύψτε πάνω από 1.000 έργα της νεοελληνικής τέχνης».
Το νέο παραγωγικό μοντέλο της χώρας, που παρουσιάστηκε εκεί, θα είναι το 1.001ο. Μια ζωγραφιά.
Είναι κακό αυτό; Ο Πικάσο δεν το έχει μυστικό. «Ο ζωγράφος ζωγραφίζει ό,τι πουλάει. Ο καλλιτέχνης πουλάει ό,τι ζωγραφίζει».
Η κυβέρνηση σκιτσάρει. «Παραγωγικός μετασχηματισμός, ενίσχυση των επενδύσεων και της βιομηχανίας, για ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας σε όλη την Ελλάδα». Ποιος διαφωνεί με τις επενδύσεις, που ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν 15,2% το 2023 έναντι 22% στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Ποιος διαφωνεί με τη στροφή της παραγωγικής μηχανής προς διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα και υπηρεσίες, με νέες θέσεις εργασίας;
Το πραγματικό, όμως, είναι οι αριθμοί και τα γεγονότα. Τ’ άλλα είναι εκτιμήσεις, προθέσεις, ευχολόγια. Αισιόδοξα, απαισιόδοξα, στρατευμένα, βασικά, ανεπαρκή, παραπλανητικά, βελούδινα, αλλά σενάρια.
Υπάρχει μια κοινωνία που ανάπτυξη ακούει κι ανάπτυξη βλέπει… σε άλλων τσέπη. Προφανώς υπάρχουν οφέλη, αλλά αυτά όχι μόνο δεν διανέμονται με σχετική δικαιοσύνη, ούτε καν με μία δυναμική βελτίωσης, ενώ το κόστος ζωής -βασικά αγαθά, ενέργεια, στέγαση, αλλά και υγεία, παιδεία, αναψυχή- οξύνει περαιτέρω τις οικονομικές ανισότητες.
Να αλλάξουμε το μοντέλο, έτσι ώστε να τονωθεί η παραγωγικότητα. Με την ένταξη στο Ταμείο Ανάκαμψης έργων για μοναστήρια και πλατείες;
Να αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο, ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα. Διά της σκλήρυνσης των εργασιακών συνθηκών ή μισθών, που στέλνουν ακόμη πολλούς νέους καταρτισμένους στο εξωτερικό;
Όταν η μαμά Ελλάς λιγοστεύει και γερνά, με εμάς που μετρούμε πολλά σβησμένα κεριά θα γίνει ζωγραφιά;
«Θέλουμε η σύγχρονη βιομηχανία και η σύγχρονη ελληνική οικονομία να γίνει γέφυρα να επιστρέψουν οι νέοι στην πατρίδα μας και ταυτόχρονα να μείνουν τα νέα παιδιά της ελληνικής υπαίθρου στον τόπο που γεννιούνται», είπε ο υπουργός Ανάπτυξης στο συνέδριο της «Ν».
Κι εμείς. Αυτό θα διαχωρίσει τους ζωγράφους από τους καλλιτέχνες.
