Ο πρωθυπουργός επέπληξε όσους κάνουν κριτική για τους χειρισμούς στα ελληνοτουρκικά και τους χαρακτήρισε «πατριώτες της φακής».
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τους τοποθέτησε στον χώρο της άκρας Δεξιάς, ενώ όσον αφορά τον πρώην πρωθυπουργό, είπε πως η κυβέρνηση «δεν θα μπει σε διαδικασία διαμάχης με έναν άνθρωπο που έχει ηγηθεί της παράταξης και της χώρας, σεβόμενη πλήρως τη διαδρομή του και τις απόψεις του, οι οποίες είναι γνωστές».
Γίνεται να μιλάς για «πατριώτες της φακής» και να λες ότι οι απόψεις τους είναι σεβαστές; Όλα γίνονται στην πολιτική. Και στη μυθοπλασία.
Στο γνωστό παιδικό τραγούδι «το κουκί και το ρεβίθι», η φακή είναι η αυστηρή, που βάζει τα άταχτα όσπρια φυλακή, μα η φάβα της φωνάζει «φακή, άσ’ τα, δεν πειράζει».
«Ο Φακής», σε στίχους Βασίλη Ρώτα, στο θέμα των ημερών ταιριάζει. «Εμπρός ένα – δυο προσοχή, / εμένα με λένε Φακή. / Κορμί κορδωμένο, μουστάκι στριμμένο, /…/ Γυρεύω παντού τον εχθρό, / κι ας είν’ αντρειωμένοι σωρό, / γιγάντοι και δράκοι, θεριά με φαρμάκι / καπνός μόλις προβάλω εγώ. / Μονάχα ξαφνιάζομ’ οχού, / τρομάζω απ’ τους ίσκιους χου, χου. / Ένα φύσημα τ’ αγέρα και ας είναι και μέρα / μου παίρνει κι αντρεία και νου».
Βρήκα και «Το παλληκάρι της φακής κι ο Σαμψών της Αμερικής» στον Ρωμηό του Σουρή, ενημερώθηκα κι από θεατρόφιλους για την παράσταση «Το παλικάρι της φακής», όπως μετέφρασε στις αρχές του 20ού αιώνα την κωμωδία του Πλαύτου «Μiles gloriosus» ο ιδρυτής του Θεατρικού Μουσείου, Γιάννης Σιδέρης.
Από τα γλωσσολογικά αντιλαμβάνομαι ότι οι «πατριώτες της φακής» είναι μάλλον αναβαθμισμένα «παλικάρια της φακής». Σίγουρα είναι αναβαθμισμένη η κυβερνητική τακτική, που πέρασε στην επίθεση από τη στάση ανοχής. Γιατί; ‘Ηφαε η φακή το λάδι κι εκατάπιε ντο και πάει;
Όχι, η υπόθεση δεν έχει τελειώσει. Ο ΥΠΕΞ δηλώνει ότι «βρισκόμαστε πράγματι σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι». Εκείνο, όμως, που συζήτηση σηκώνει είναι η επισήμανσή του ότι «αυτή τη στιγμή απαιτείται να υπάρξει μία ισχυρή πολιτική βούληση».
