Πέντε πράγματα θέλει ο πρωθυπουργός να ξέρουμε για τον προϋπολογισμό του 2025, όπως μας είπε μέσα από το αγαπημένο του Tik Tok.
Περιλαμβάνει 12 αυξήσεις αποδοχών και 12 μειώσεις φόρων, νοικοκυρεύει το δημόσιο χρέος, κάνει πιο ανθεκτική την οικονομία, κλείνει το επενδυτικό κενό που άφησε η κρίση. Και όλα τα προηγούμενα τα κάνει μένοντας στον δρόμο της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Τώρα που τα μάθαμε, ας πούμε και ένα έκτο. Στα κρατικά ταμεία θα μπουν την επόμενη χρονιά από φόρους 68,7 δισ. ευρώ έναντι 66,24 δισ. ευρώ. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Ότι εμείς οι φορολογούμενοι θα βγάλουμε από την τσέπη μας 2,47 δισ. ευρώ περισσότερα. Μόνο από τους φόρους εισοδήματος το δημόσιο περιμένει εισπράξει 1,1 δισ. ευρώ περισσότερα από πέρυσι. Όσα δηλαδή θα δώσει σε μέτρα στήριξης. Με το ένα χέρι θα τα δώσει, με το άλλο θα τα πάρει, για να γίνει και πιο κατανοητό τι σημαίνει η «δημοσιονομική πειθαρχία».
Πώς είναι δυνατόν όμως να μιλάμε για αυξημένα φορολογικά βάρη, ενώ έχουμε 12 φορο- μειώσεις; Σε έναν βαθμό φταίει… η ανάπτυξη (η πιο σωστά η μεγέθυνση του ΑΕΠ), ενώ το υπόλοιπο θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα έρθει από την πάταξη της φοροδιαφυγής. Βέβαια το ποιος και πώς αισθάνεται την ανάπτυξη, όταν το κύμα ακρίβειας κατατρώει το εισόδημα, είναι άλλη μεγάλη συζήτηση. Όσο για εκείνη της φοροδιαφυγής, δεν ξέρω ποιον συμφέρει να την ανοίξουμε.
Ακόμη μεγαλύτερη (και άμεσα συνδεόμενη) και η συζήτηση για τον κατώτατο μισθό. Τη «συνταγή» τη βρήκαμε. Θα υπολογίζεται με βάση τον πληθωρισμό και την παραγωγικότητα. Ο συνδυασμός αυτός επιλέγεται για έναν διττό στόχο: να διασφαλίζεται με αυτόν ένα γενικό επίπεδο προστασίας των εργαζόμενων, χωρίς όμως να υπερβαίνει τις αντοχές της οικονομίας. Ορθόν. Με τις αντοχές της κοινωνίας όμως τι γίνεται; Για να μην τις υπερβούμε και αυτές, ύστερα από συνεχείς δοκιμασίες την τελευταία 15ετία, μήπως να φροντίζαμε να βάλουμε ξανά στο μενού μία παλιά, δοκιμασμένη συνταγή; Τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
