Πριν από κάποια χρόνια είχα την ευκαιρία να συζητήσω με Ελληνοαυστραλή καθηγήτρια, η οποία δίδαξε για περισσότερο από 15 χρόνια σε δημόσια σχολεία της Αυστραλίας, πριν έρθει στην Ελλάδα, για τις διαφορές στο εκπαιδευτικό σύστημα των δύο χωρών. «Τι ήταν εκείνο το οποίο θα πρότεινε ανεπιφύλακτα να υιοθετήσουμε;», τη ρώτησα. Η απάντηση με εξέπληξε: «Τις σχολικές στολές. Θεωρώ ότι δημιουργεί πολλά προβλήματα, το γεγονός ότι τα παιδιά δεν έχουν μία ομοιόμορφη ενδυμασία το σχολείο. Προκαλεί αχρείαστους διαχωρισμούς».
Είναι μία ένδειξη συντηρητισμού; Είναι κάτι που θα μας πήγαινε πίσω; Κάθε άλλο. Παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχει ήδη ξεσπάσει κύμα αντιδράσεων στα social media για τη σχετική πρόταση με ακριβώς αυτές τις κατηγορίες. «Τι άλλο θα ακούσουμε; Να γυρίσουμε στην ποδιά; Να ξυρίζουμε και τα κεφάλια των τεντιμπόηδων;», είναι ένα από τα δεκάδες σχόλια που διάβασα. Επιχειρήματα στο γιατί είναι κακό, δεν διάβασα. Γιατί στα διαδικτυακά καφενεία οι αντιδράσεις είναι τις περισσότερες φορές αντανακλαστικές. Σκέφτηκαν κάποιοι: «Για να το προτείνει ο Κυριάκος Βελόπουλος των κηραλοιφών, των επιστολών του Ιησού και της Παναγίας – γκέισας, θα είναι σίγουρα κακό». «Υπερσυντηρητικό». «Ακροδεξιό». «Σκοταδισμός».
Έλα όμως που στην Αυστραλία και άλλες χώρες που έχουν υιοθετήσει τη λεγόμενη «ποδιά» δεν είναι οι Αυστραλοί Βελόπουλοι και τα δεξιά κόμματα, εκείνα που προώθησαν την ιδέα. Τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτά. Είναι οι αριστεροί/κεντροαριστεροί, τα λεγόμενα «προοδευτικά κόμματα», εκείνα που υποστηρίζουν ότι με τον τρόπο αυτό προάγεται η αίσθηση της κοινότητας και της ενότητας μεταξύ των μαθητών και δεν δίνεται η δυνατότητα να αναδύονται μέσα στο σχολικό περιβάλλον οι οικονομικές ανισότητες. Όταν υπάρχει η στολή, δεν απασχολούν οι συγκρίσεις σε επίπεδο μάρκας. Δεν γίνεται η ακριβή μπλούζα και το ακριβό παπούτσι μέσο «επίδειξης» ούτε η απουσία τους λόγος απομόνωσης ή χλευασμού.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει και ένα επιπλέον επιχείρημα: Η ενιαία αμφίεση, λένε οι υποστηρικτές της ιδέας, περιορίζει τα φαινόμενα εκφοβισμού και βοηθά στη δημιουργία ενός ασφαλέστερου σχολικού περιβάλλοντος.
Δεν λέει κανείς να επιστρέψουμε στην μπλε «ποδιά» με το λευκό γιακαδάκι περασμένων δεκαετιών. Δεν έχουν καμία σχέση οι σημερινές στολές σε σχολεία – δημόσια και ιδιωτικά – ανά τον κόσμο με αυτό που έχουμε δει σε φωτογραφίες των γονιών μας. Ούτε θέλει να περιορίσει κανείς τη δυνατότητα των παιδιών να εκφράζονται και μέσα από το ντύσιμό τους. Έχουν δεκάδες ευκαιρίες να το κάνουν εκτός σχολικής αίθουσας ή και μέσα σε αυτές, ακόμη και εάν φορούν τη στολή. Πριν ρίξουμε λοιπόν ανάθεμα, ας το σκεφτούμε λίγο. Αξίζει τουλάχιστον να ζυγίσουμε τα υπέρ και τα κατά.
