Skip to main content

H Ευρώπη και οι δύο πόλεμοι

EPA/WAEL HAMZEH

Χωρίς πολιτικές και διπλωματικές λύσεις, οι πόλεμοι δεν θα έχουν τέλος

Εκεί που τελειώνει η διπλωματία αρχίζει ο πόλεμος. Και το αντίστροφο. Μόνο που στους σημερινούς δύο μεγάλους πολέμους, ο ένας στη Μέση Ανατολή και ο άλλος στη γειτονιά μας, στην Ουκρανία, απουσιάζει η ουσιαστική διπλωματία. Θυμίζει λίγο τον Θουκυδίδη που αναφέρει ότι επί της ουσίας δεν υπήρξε ποτέ καμία πραγματική ειρηνευτική διπλωματία τις παραμονές του Πελοποννησιακού Πολέμου, καθώς κάθε προσπάθεια ειρήνης δημιουργούσε τις προϋποθέσεις της επόμενης σύγκρουσης μεταξύ των πόλεων – κρατών.

Χωρίς πολιτικές και διπλωματικές λύσεις, οι πόλεμοι δεν θα έχουν τέλος, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν πολιτικοί σχολιαστές. Μετά τη Γάζα, θα πάμε στον Λίβανο, μετά τον Λίβανο, θα πάμε στη Δυτική Όχθη, μετά τη Δυτική Όχθη, θα πάμε στο Ιράν και μετά το Ιράν τι; Έναν χρόνο μετά, ο κύκλος αίματος και τρόμου στη Μέση Ανατολή συνεχίζεται, με άγνωστη κατάληξη και με πολλά ερωτήματα για τον ρόλο της Δύσης και τα πυρηνικά του Ιράν.

Ο αντίκτυπος έχει ήδη γίνει αισθητός στην απότομη άνοδο των τιμών πετρελαίου, με ό,τι αυτό θα μπορούσε να φέρει το επόμενο διάστημα σε μια ευρωπαϊκή οικονομία που προσπαθεί να ανακάμψει αλλά προσκρούει συνεχώς σε αντίθετες δυνάμεις.

Στην περίπτωση της Ουκρανίας, όπου και εκεί απουσιάζει η διπλωματική προσπάθεια, σημαίνει ότι η χώρα μπορεί να αντέξει έναν μακροχρόνιο πόλεμο με τη συνεχή απορρόφηση δυτικής στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας που τείνει να εξελιχθεί σε αμιγώς ευρωπαϊκή στήριξη. Ήδη, ο επόμενος κοινοτικός προϋπολογισμός της Ε.Ε. για την επταετία 2028-2034 θα αναμορφωθεί για να βοηθηθεί η εκτροπή περισσότερων κονδυλίων στην άμυνα.

Το Politico χαρακτήρισε την αναμόρφωση «προπέτασμα καπνού», για να διευκολυνθεί η ροή των κονδυλίων στους «τομείς ύψιστης προτεραιότητας» μιας οικονομίας που σαφώς μετατρέπεται σε αμυντική. Και για να επιτευχθεί αυτό, η «κάνουλα» των κονδυλίων συνοχής συζητιέται να γίνει πιο περιοριστική, δηλ. οι χώρες θα λαμβάνουν χρήματα μόνο εάν πληρούν κάποιους πολύ αυστηρούς όρους σε επίπεδο μεταρρυθμίσεων και επενδύσεων. Εν τέλει, η επιστροφή στη δημοσιονομική «πειθαρχία» μπορεί να αποτελέσει συνταγή για πολλαπλούς στόχους.