Οι εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ έγιναν σε ένα κλίμα ευρύτερων αναταράξεων στο πολιτικό σκηνικό. Δημοσκοπικά η επιρροή της Ν.Δ. συρρικνώνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει και παραλλήλως τα προβλήματα της κοινωνίας οξύνονται με την ακρίβεια να πρωτοστατεί. Και σε όλα αυτά προστίθεται η ανασφάλεια που μεγαλώνει με δυο πολέμους στη «γειτονιά μας» κάνοντας το μέλλον δυσοίωνα απρόβλεπτο.
Μια πρώτη παραδοχή είναι αυτή της νεοφανούς κινητοποίησης τριακοσίων χιλιάδων πολιτών που έσπευσαν να ψηφίσουν, σε μια περίοδο απαξίωσης της πολιτικής και γενικευμένης αδιαφορίας για το πολιτικό γίγνεσθαι. Είναι ένα στίγμα αυτό της διαφαινόμενης ελπίδας ότι μπορεί κάτι να αλλάξει και επιτέλους η χώρα να αποκτήσει αντιπολίτευση, πράγμα αναγκαίο για την ομαλή και παραγωγική λειτουργία της πολιτικής ζωής.
Η αναδιάταξη των ψηφοφόρων του χώρου της Κεντροαριστεράς, πασιφανής πλέον, με τον ΣΥΡΙΖΑ να πνέει τα λοίσθια, με τα στελέχη του να υποσκάπτουν κάθε ίχνος αξιοπιστίας, με έριδες που δεν συνάδουν με τα αιτούμενα μιας ποιοτικής αναβάθμισης της πολιτικής, με λόγο ο οποίος πόρρω απέχει, συχνά, ως και της ευπρέπειας ακόμη.
Στον ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε ότι η όποια συνοχή άπτεται κυρίως της εξουσίας, η οποία όταν χάθηκε «βγήκαν τα άπλυτα στη φόρα». Τα συμπτώματα αποσάρθρωσης του ΣΥΡΙΖΑ και της δημοσκοπικής πτώσης του ενέτειναν την ανάγκη για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Ίσως γι’ αυτό οι ψηφοφόροι άρχισαν να στρέφονται στο ΠΑΣΟΚ το οποίο φέρνουν στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στο ΠΑΣΟΚ διαπιστώθηκε η ύπαρξη τάσεων, που εξέφραζαν οι υποψήφιοι πρόεδροι, τάσεις που δεν φάνηκαν διαλυτικές όπως αυτές του ΣΥΡΙΖΑ. Η συνέργεια της κατάστασης του ΣΥΡΙΖΑ στην κινητοποίηση των ψηφοφόρων στην εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, πασιφανής.
Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τη μάχη των εντυπώσεων, δείχνοντας μέσα στον χρόνο ότι μπορεί να συγκεράσει τις διαφορετικές απόψεις λειτουργώντας ενωτικά και κυρίως με την επίδειξη πολιτικού πολιτισμού με την τηλεοπτική αναμέτρηση των υποψηφίων προέδρων.
Σε ό,τι αφορά τον πρώτο γύρο των εκλογών για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ βγαίνουν αρκετά συμπεράσματα όσο και ερωτήματα. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, όντας πρόεδρος, με μηχανισμό ανά την επικράτεια, έφτασε σε ποσοστό ιδιαιτέρως χαμηλό, εισπράττοντας μια ισχυρή αποδοκιμασία. Έκπληξη αποτέλεσε η κούρσα του Παύλου Γερουλάνου.
Ο Χάρης Δούκας αποδοκιμάστηκε στην Αττική και από ψηφοφόρους του ως δήμαρχος Αθηναίων, πράγμα που οδηγεί στο ερώτημα αν μετά από αυτό θα παραμείνει στη θέση του ως δήμαρχος, όσο και αν μπορεί να εκτελεί επαρκώς καθήκοντα προέδρου κόμματος -εκτός Βουλής- και καθήκοντα δημάρχου. Φάνηκε ως να τον τιμώρησαν για τη σπουδή του να μεταπηδήσει σε άλλα αξιώματα πέραν της δημαρχίας την οποία μόλις πρόσφατα υποσχέθηκε να υπηρετήσει…
Όσοι διεκδίκησαν την προεδρία του ΠΑΣΟΚ προφανώς δεν έκριναν ικανό τον νυν πρόεδρο Νίκο Ανδρουλάκη και συνειρμικά προκύπτει ότι θα υποστηρίξουν τον αντίπαλό του Χάρη Δούκα στον δεύτερο γύρο. Τι θα συμβεί όμως αν κρίνουν τον Χάρη Δούκα υποδεέστερο του Νίκου Ανδρουλάκη; Είναι βέβαιο ότι θα ακούσουν τις δημοσκοπήσεις όπου η πλειονότητα θέλει αλλαγή προέδρου; Και βεβαίως, οι δηλώσεις τους ότι δεν θα κατευθύνουν τους ψηφοφόρους τους προς τον ένα ή άλλο υποψήφιο του β΄ γύρου, δείχνουν πολιτικό πολιτισμό, αλλά οι υπόγειες διαδρομές συνήθως δείχνουν άλλα.
Η οριακή απώλεια της πρόκρισης για τον Παύλο Γερουλάνο, η επανενεργοποίηση της Άννας Διαμαντοπούλου, ο συγκροτημένος λόγος του Μιχάλη Κατρίνη, δείχνουν ότι υπάρχουν στελέχη στο ΠΑΣΟΚ ικανά να το οδηγήσουν σε ανάκαμψη. Θα καταφέρουν να αποκτήσει η χώρα την ποθητή αντιπολίτευση, ώστε να υπάρξει ουσιώδης παραγωγή πολιτικής, κριτική στάση και στήριξη όσων θετικών αποφασίζει η Ν.Δ.;
Το βέβαιο είναι ότι έχει ανοίξει μια νέα σελίδα στην πολιτική ζωή του τόπου. Και ίσως είναι καιρός να ξεκαθαρίσει το τοπίο στον χώρο της Κεντροαριστεράς, όχι με το ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με ορισμό -επιτέλους- ευδιάκριτων διαχωριστικών γραμμών πολιτικής από το ΠΑΣΟΚ, ώστε να αποφασίσουν οι ψηφοφόροι ποιος και τι τους εκφράζει.
