H ευρεία συμμετοχή στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ συνιστά από μόνη της πολιτικό γεγονός.
Συνιστά πολιτικό γεγονός κατ’ αρχάς γιατί σφραγίζει μια -δυνάμει- μεγάλη επιστροφή. Την επιστροφή του κόμματος που ίδρυσε πριν από μισό αιώνα ο Ανδρέας Παπανδρέου, που κυριάρχησε στην ελληνική πολιτική σκηνή επί τέσσερις δεκαετίες, που έφερε την ιστορική κοινωνική ανατροπή και τη μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος στα χρονικά της Μεταπολίτευσης. Την επιστροφή του ίδιου κόμματος που, επίσης, πνίγηκε αλαζονικά μέσα στις δάφνες της εξουσίας του, που ρίσκαρε την ύπαρξη τη δική του και της χώρας ολόκληρης στη ζαριά του πρώτου μνημονίου, που έφθασε στο όριο της εξαΰλωσης αναζητώντας τον «τρίτο δρόμο» στη συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία.
Το ίδιο πολιτικό γεγονός, όμως, αποκτά ξεχωριστή σημασία κυρίως διότι έρχεται σε μια συγκυρία ραγδαίας ρευστοποίησης και απαξίωσης του πολιτικού στερεώματος. Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε βέρτιγκο αυτοδιάλυσης, που η Νέα Δημοκρατία βιώνει τη φθορά της δεύτερης κυβερνητικής τετραετίας μαζί με, βαθιά πια, ρήγματα στο εσωτερικό της, και που η ιστορική αποχή των ευρωεκλογών δείχνει τη μεγάλη αποξένωση κοινωνικών δυνάμεων και πολιτικού συστήματος.
Υπό αυτή την έννοια η μαζική συμμετοχή στις χθεσινές κάλπες του ΠΑΣΟΚ μπορεί να συνιστά, εκτός από πολιτικό γεγονός, και πολιτική ευκαιρία. Την τελευταία ίσως ευκαιρία της Κεντροαριστεράς πριν από την επέλαση ενός νέου και απρόβλεπτου αντισυστημισμού.
Υπό την προϋπόθεση ότι η νέα ηγεσία του κόμματος, όποια κι εάν είναι την επόμενη Κυριακή, θα ανταποκριθεί στο κοινωνικό αίτημα. Ήτοι, θα παραγάγει πολιτική αντί για μικροπολιτική και θα ξαναχτίσει τις φυσικές, κοινωνικές και πολιτικές, συμμαχίες του προοδευτικού χώρου. Ειδάλλως, η ευκαιρία θα περάσει στην ιστορία ως μια ακόμη αναλαμπή…
