Στο Ισραήλ εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες ζουν με τον διαρκή φόβο ρουκετών και πυραύλων. Στον Λίβανο ένα εκατομμύριο άμαχοι έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους, κοιμούνται σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς ή και στον δρόμο και και φοβούνται πως «αν επιβιώσουμε από τους βομβαρδισμούς, θα πεθάνουμε από το κρύο». Στη Γάζα η οσμή του θανάτου καλύπτει τα πάντα, σβήνει κάθε ελπίδα.
Στη Θεσσαλονίκη μια οικογένεια και φίλοι θρηνούν για έναν νέο άνθρωπο, τον Ιωνά, που είδε το νήμα της ζωής του να κόβεται τόσα πρόωρα και τόσο άδικα από έναν συνομήλικό του τρομοκράτη που έσπειρε τον θάνατο, στο Τελ Αβίβ, στο όνομα ενός «ιερού σκοπού».
Στην Ευρώπη ο εφιάλτης της τρομοκρατίας επιστρέφει και οι συζητήσεις για το πώς θα κλείσουν τα σύνορα φουντώνουν. Και στις ΗΠΑ δηλώνουν μονίμως αιφνιδιασμένοι και ανήσυχοι για τα όσα θα ακολουθήσουν.
Τελικά ποιος κάνει κουμάντο στον πλανήτη; Ο φόβος. Η ανασφάλεια. Η φρίκη. Και φυσικά οι δυνάμεις που τα τροφοδοτούν με κάθε μέσο.
Εκεί που κάποτε απορρίπταμε ως απίθανο το σενάριο του ολοκληρωτικού πολέμου στη Μέση Ανατολή, τώρα φτάνουμε να το θεωρούμε λίγο – πολύ αναπόφευκτο. Έχουμε φτάσει στο χείλος της αβύσσου και όλοι μοιάζουν να μην ξέρουν πώς να κάνουν ένα βήμα πίσω.
Οι σκληροπυρηνικοί, οι ακραίοι έχουν πια το πάνω χέρι, σχολίαζαν χθες οι Financial Times. Το έγραφαν για το Ιράν, αλλά ισχύει για όλες τις πλευρές. Και δυστυχώς δεν πρόκειται να αλλάξει. Το τέρας αυτό των άκρων οδηγεί τις εξελίξεις.
Ποιος μπορεί να δηλώνει έκπληκτος; Όταν επί δεκαετίες επέλεγες να αγνοήσεις τις συνθήκες, που το θρέφουν, όταν το άφηνες να μεγαλώνει, όντας ήσυχος που δεν είναι στη δική σου αυλή, δεν μπορείς να αιφνιδιάζεσαι που κάποια στιγμή αυτό ξυπνάει και απειλεί να σε φάει.
