Αυτοί που αγωνιούν περισσότερο για το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ, δεν είναι τόσο οι Αμερικανοί πολίτες, όσο η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι ηγέτες των 27 κρατών.
Διότι, στην περίπτωση που υπάρξει πολιτική αλλαγή και επικρατήσουν οι Ρεπουμπλικανοί, τότε θα υποχρεωθούν να αλλάξουν πορεία και να ακολουθήσουν νέα στρατηγική.
Και επειδή η Ευρώπη δεν μας έχει δείξει ποτέ γρήγορα αντανακλαστικά, κάθε άλλο, μέχρι να ευθυγραμμιστεί με τη νέα κατάσταση, θα εξαντληθεί η θητεία του νέου προέδρου.
Είναι άγνωστο ποιος θα επικρατήσει στις εκλογές του Νοεμβρίου, αλλά θα ρωτήσει κανείς, αθώα. Είναι ανάγκη η Ευρώπη να σύρεται πίσω από την εκάστοτε αμερικανική ηγεσία; Φυσικά και όχι.
Όμως, σήμερα, λείπουν από την Ευρώπη οι ηγέτες με την κανονική έννοια του όρου και όχι την τυπική. Αν υπήρχαν, η Ε.Ε. θα είχε δική της φωνή, που θα ακουγόταν και δεν θα σερνόταν πίσω από τις ΗΠΑ.
Ουδείς διανοείται ότι ο Χέλμουτ Κολ και ο Φρανσουά Μιτεράν θα άφηναν να σέρνεται ένας πόλεμος στα σύνορα της Ευρώπης, που, εκτός των άλλων, καταστρέφει τις οικονομίες των χωρών της Ε.Ε., προς όφελος των ΗΠΑ και της Κίνας.
Προχθές, τα κορυφαία οικονομικά ινστιτούτα της Γερμανίας προχώρησαν σε μια συντονισμένη επί τα χείρω αναθεώρηση των εκτιμήσεών τους για τους ρυθμούς ανάπτυξης της χώρας, «βλέποντας» νέα ύφεση το 2024.
Αν, μάλιστα, επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες για τη συρρίκνωση των γερμανικών αυτοκινητοβιομηχανιών, τα think tanks θα προβούν και σε νέα, επί τα χείρω, αναθεώρηση των εκτιμήσεών τους για τις προοπτικές της «ατμομηχανής» της Ευρώπης.
Υπάρχει, βέβαια, και ο αντίλογος για την απουσία σύγχρονης ηγεσίας στην Ε.Ε. και τη νοσταλγία της παλαιάς φρουράς, καθώς, με τάση αμφισβήτησης, πολλοί ρωτούν: και τι θα έκαναν σήμερα;
Το πιθανότερο είναι να μην άφηναν τον πόλεμο καν να ξεκινήσει, καθώς όλοι γνωρίζουμε πώς πυροδοτήθηκε.
