Με όλες αυτές τις εσωκομματικές και διακομματικές μάχες που είναι σε εξέλιξη εντός και εκτός χώρας, έρχεται στο προσκήνιο το ερώτημα. Τι ζητούν οι πολίτες από τους πολιτικούς;
Έχουμε ανάγκη από πρόσωπα με συγκροτημένες θέσεις και πρακτικές λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας. Αλλά μας λείπουν και οι ηγετικές μορφές, εκείνες που θα μας δώσουν όραμα. Που θα παρουσιάσουν με πειστικό τρόπο το πώς βλέπουν τη χώρα και πού θέλουν να την οδηγήσουν. Που χωρίς διάθεση να διαλύσουν ό,τι ενδεχομένως έχτισαν και πέτυχαν οι προηγούμενοι, θα μπορούν να μας πάνε ένα βήμα μπροστά, ένα βήμα πιο πάνω, να χαράξουν τον οδικό χάρτη για περιβόητη σύγκλιση με τους Ευρωπαίους.
Μα δεν ήμαστε ήδη Ευρώπη; Περίπου. Γιατί τα περιθώρια είναι… τεράστια. Όχι μόνο στο κράτος δικαίου και τον σεβασμό των θεσμών, που φαίνεται να έχουν δεχθεί επίθεση τα τελευταία χρόνια με την υποβάθμιση πάσης φύσεως σκανδάλων, από τις υποκλοπές έως τα Τέμπη, να θεωρείται η νέα κανονικότητα. Αλλά ακόμη και στην οικονομία.
Πετάει η οικονομία; Πετάει
Μα η οικονομία «πετάει», θα πει κανείς. Εκεί είναι που «κερδίζουμε». Τι καλύτερο να ζητήσει κανείς; Κάτι παραπάνω από τους ρυθμούς μεγέθυνσης του ΑΕΠ. Γιατί εκεί είμαστε όντως πρώτοι, αλλά δεν φτάνει.
Πού είμαστε ουραγοί; Στην αγοραστική δύναμη (όπως είναι γνωστό και χιλιο-ειπωμένο), αλλά και σε κάτι με το οποίο ασχολούμαστε λιγότερο συχνά, αν και θα έπρεπε να μας απασχολεί έντονα, αφού συνδέεται άμεσα με την προσέλκυση παραγωγικών επενδύσεων, από αυτές που δημιουργούν θέσεις εργασίας. Κάτι στο οποίο θα πίστευε κανείς πως τα πηγαίνουμε καλύτερα τουλάχιστον από χώρες, όπως η Τουρκία: Στην οικονομική ελευθερία.
Εκεί λοιπόν, σύμφωνα με τον δείκτη Economic Freedom του Heritage Foundation, είμαστε 11 θέσεις κάτω από τη χώρα του Σουλτάνου (στην 113η μεταξύ 169 χωρών), πολύ κάτω φυσικά από το σύνολο των χωρών της Ε.Ε., χαμηλότερα ακόμη και από το… Τζιμπουτί. Αλλά ας μην είμαστε και απαισιόδοξοι. Εξακολουθούμε να περνάμε με άνεση, το φιλελεύθερο… Ιράν.
