Ο κόσμος μοιάζει πιο σουρεαλιστικός από ποτέ, καθώς συμπληρώνεται ένας αιώνας από το Μανιφέστο του Μπρετόν και το καλλιτεχνικό κίνημα που μας έδωσε, μεταξύ άλλων, ασώματους οφθαλμικούς βολβούς, ρολόγια που λιώνουν και ζώα με αταίριαστα μέλη.
Σήμερα, λιώνουν άνθρωποι, δισεκατομμύρια μάτια κοιτούν αλλά δεν βλέπουν, απανθρωποποιείται ο θάνατος κάποιων, κανονικοποιείται η βαρβαρότητα, τη σχέση μας με το σύμπαν και τη φύση έχουμε εξαντλήσει. Ετσι, την εντολή του σουρεαλισμού «μεταμόρφωσε τον κόσμο, άλλαξε τη ζωή» έχουμε κατανοήσει.
Η αποτυχία δεν είναι προσωπική αλλά της διεθνούς κοινότητας. Πολύ βολικό αυτό, βέβαια, καθώς, όταν γίνεται διάχυση της ευθύνης, στο τέλος δεν φταίει κανείς και όλοι είναι συνεπείς.
Πάρτε για παράδειγμα την τελευταία ομιλία του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ στου ΟΗΕ την παρέα, όπου οι συμμετέχοντες κάθε Σεπτέμβρη περνάνε ωραία.
Ανεβαίνοντας στο βήμα της 79ης ετήσιας συνόδου της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, θύμισε πως την πρώτη φορά που βρέθηκε εκεί ήταν το 1972, εποχή που ο κόσμος ήταν διχασμένος και υπήρχε και τότε πόλεμος στη Μέση Ανατολή. «Τα πράγματα μπορεί να γίνουν καλύτερα».
Μπορεί να γίνουν και χειρότερα από πόλεμο σε πόλεμο, από αιματοχυσία σε αιματοχυσία, από σφαγή σε σφαγή. Καύσιμο το αίμα και η καταστροφή για να γυρίζει η μεγάλη Αρχή. Είναι πολύ ωραία τα ευχολόγια για εκεχειρία και ειρήνη, αλλά, αν συνεχίζεις να εξοπλίζεις, τον πόλεμο υποστηρίζεις.
Την απελπισία ψηφίζεις; «Τα πράγματα μπορεί να γίνουν καλύτερα». Μετά από ποτάμια αίματος, Γερμανία και Γαλλία έγιναν εταίροι, ισχυροί εταίροι. Επομένως, δεν είναι εμπόδιο οι καταστροφές, αλλά ότι δεν αμφισβητούνται τα υπάρχοντα παραδείγματα και δεν αναζητούνται νέες μορφές. Σάπια θέλγητρα διαλαλούν Μινώταυροι, μαστροποί και πολιτικές.
Στην πόρτα του λαβύρινθου αφήνουμε όλες τις ογκολιθικές λογικές. Γινόμαστε υπερ-ρεαλιστές.
