Ο ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη διακυβέρνησης είχε χαθεί προ πολλού. Από τότε που οι «πεφωτισμένοι» του κόμματος σφράγιζαν τις πόρτες, λιβάνιζαν τα ιερά και όσια του άσπιλου παρελθόντος και ξόρκιζαν τη μόλυνση από τα πασοκογενή μιάσματα. Κοινώς, από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε, αντί να γίνει ο ηγέτης της σύγχρονης προοδευτικής παράταξης, να παραμείνει αρχηγός (και προστάτης) των ατάκτων.
Εκείνο που χάνεται τώρα είναι η τιμή του ΣΥΡΙΖΑ: η πολιτική του ηθική και οι τελευταίες αξιακές του άγκυρες. Κι αυτό που κινδυνεύει να χαθεί πια είναι και η τιμή ολόκληρης της Αριστεράς.
Αυτό συμβαίνει όταν η διάλυση ενός κόμματος γίνεται με όρους καθημερινού ριάλιτι στα τηλεπαράθυρα. Όταν οι μισοί αλληλοκαθυβρίζονται δημοσίως και οι άλλοι μισοί μετρούν ποιος έχει μεγαλύτερη πισίνα και περισσότερους σκελετούς στο «πόθεν έσχες» του. Όταν παίζουν σε φαιδρή εσωκομματική εκδοχή το σίκουελ των «αγανακτισμένων», κι όταν βαφτίζουν «δημοκρατικό ανένδοτο» τον χουλιγκανισμό και τον κανιβαλισμό στον μικρόκοσμο των social media.
Είναι δικαίωμά τους να το κάνουν, ο καθένας άλλωστε διαλέγει μόνος του την οδό της αυτοχειρίας του. Το ιστορικό ατύχημα όμως είναι ότι παίρνουν μαζί τους κι έναν μεγάλο πολιτικό και ιδεολογικό χώρο, τον χώρο της Αριστεράς. Και δικαιώνουν τον Μάκη Βορίδη που έλεγε κάποτε ότι πρέπει να υπάρξουν παρεμβάσεις στο κράτος και τους θεσμούς «για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές».
Τελικά, ούτε η κυβέρνηση ούτε το κράτος και οι θεσμοί χρειάστηκε να κάνουν πολλά. Μπορούσαν εύκολα και μόνοι τους…
