Το βλέπουμε διαρκώς τριγύρω μας, το βιώνουμε στον περίγυρο μας και πρέπει (επιτέλους) να μας απασχολήσει πολύ σοβαρά: Οι νέα γενιά εργαζομένων, εξελίσσεται σε συνθήκες έντονου στρες και χωρίς να διαθέτει, σε αρκετές περιπτώσεις, τα απαραίτητα εφόδια για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της αγοράς.
Γι’ αυτό και απογοητεύεται εύκολα ή ακόμα και παραιτείται από την προσπάθεια να χτίσει μια αξιοπρεπή καριέρα, που θα μπορούσε να αποτελέσει εφαλτήριο για μελλοντική ανάλογη οικογενειακή αποκατάσταση.
Το πρόβλημα είναι κομβικής σημασίας και αναδεικνύεται και μέσα από πρόσφατη έρευνα της Manpower, καθώς προκύπτει ότι σε ποσοστό 61% οι εργοδότες διαπιστώνουν ότι η γενιά Ζ, δουλεύει καθημερινά με άγχος. Πρόκειται για εργαζόμενους 18 – 27 ετών, που βρίσκονται ακόμα στην αρχή της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας. Κάποιοι μόλις έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους και με μπόλικα όνειρα και φιλοδοξίες, επιδιώκουν το πρώτο ξεκίνημα. Δυστυχώς, οι περισσότεροι εξ αυτών, η έρευνα δείχνει, μάλλον διαπιστώνουν το σκληρό πρόσωπο της αγοράς εργασίας. Έτσι, το άγχος εισβάλλει στην καθημερινότητά τους και ουσιαστικά, περιορίζει δραματικά τα όνειρά τους.
Το φαινόμενο αυτό, σχετίζεται τόσο με την ισορροπία επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, όσο και με τις μηνιαίες απολαβές των νέων εργαζομένων, που συχνά είναι πολύ κατώτερες των προσδοκιών τους. Όταν το 8άωρο μοιάζει με σύντομο ανέκδοτο, όταν η υπερεργασία κυριαρχεί, όταν το ρεπό αποτελεί ξεχασμένη έννοια, όταν ακόμα και αυτό το σαββατοκύριακο της ξεκούρασης και της ηρεμίας, είναι αμφισβητήσιμο, αλήθεια οι νέοι εργαζόμενοι δεν έχουν και πολλά να περιμένουν. Απόλυτα δικαιολογημένα καταβάλλονται από άγχος για να βελτιώσουν την επίδοσή τους, αλλά και για να μην χάσουν «το τρένο της ζωής». Με τέτοια κολασμένη καθημερινότητα, πού χρόνος για άλλα σχέδια.
Αλλά, ακόμα και αν η νεανική ζωντάνια καταφέρνει να ξεπερνάει όλα τα εμπόδια, έρχεται ο μισθός και καθηλώνει κάθε ελπίδα για λίγη ανεμελιά, για λίγη διασκέδαση.
Η γενιά των σημερινών 50άρηδων, θα αναρωτιέται ότι κάπως έτσι ξεκίνησαν και οι ίδιοι. Όμως οι διαφορές είναι πραγματικά μεγάλες. Οι σημερινοί εκπρόσωποι της γενιάς Ζ στην Ελλάδα, έχουν το σημαντικό μειονέκτημα, πως έχουν βιώσει στα κρίσιμα εφηβικά τους χρόνια, την βαθιά οικονομική κρίση. Πάλεψαν για μόρφωση, μέσα στις πλέον αντίξοες συνθήκες, καθώς πολλοί εξ αυτών είχαν να υπερβούν ακόμα και προβλήματα ανεργίας, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Τα όνειρά τους, συνεπώς, πετσοκόφτηκαν νωρίς. Και τώρα, καλούνται να σταθούν οι ίδιοι όρθιοι στα πόδια τους, ξεκινώντας από πολύ πιο χαμηλή αφετηρία.
Αυτός είναι ένας από τους βασικότερους λόγους, που αρκετοί εκ των σημερινών νέων, δεν βλέπουν βιώσιμη επαγγελματική προοπτική στην Ελλάδα. Η φυγή προς το εξωτερικό, μοιάζει μονόδρομος. Κανείς δεν μπορεί να τους αδικήσει για τη συγκεκριμένη επιλογή. Όσο και αν η Ελλάδα «ματώνει» πια για να βρει «καλά μυαλά», εκείνοι οφείλουν να διαμορφώσουν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για τον εαυτό τους. Ακόμα και αν αυτό, στερεί από την πατρίδα τους, την ευκαιρία να αξιοποιήσει τις γνώσεις και την φρεσκάδα τους, ώστε να αναπτυχθεί ταχύτερα από το διεθνή αδυσώπητο ανταγωνισμό.
Οι νέοι οφείλουν, πρώτ’ απ’ όλα στον εαυτό τους, να πετύχουν. Καιρός είναι, η Ελληνική Πολιτεία να αντιληφθεί το πρόβλημα και να επιχειρήσει να το διορθώσει έμπρακτα. Όσο όμως θα επιβάλλονται νόμοι που το 8άωρο θα μετατρέπεται σε 10άωρο, για να γίνει μετά 13άωρο, τόσο το αποτέλεσμα θα είναι αντίθετο από το επιθυμητό. Όσο η εξαήμερη εργασία θα γίνεται ο κανόνας, τόσο το άγχος των νέων για να βρουν ποιοτικό χρόνο, ώστε να ζήσουν, θα φουντώνει. Και τόσο οι κενές θέσεις εργασίας στην Ελλάδα θα αυξάνονται βασανιστικά.
