Στο παιγνίδι της πολιτικής, όλα επιτρέπονται! Ακόμη κι ο εμπαιγμός! Με τη φύση όμως… το παιχνίδι παίζεται αλλιώς.
Εκεί όλα απαγορεύονται! Τους κανόνες τους ορίζει η φύση και δεν σηκώνουν αμφισβήτηση!
Ανέκαθεν η ανάπτυξη των κοινωνιών προϋπέθετε τη συνδιαλλαγή με τη φύση. Την κατανόηση των μηνυμάτων που στέλνει.
Η φύση μιλάει καθημερινά με χίλιους τρόπους, προσφέρει απλόχερα τους καρπούς της, υπενθυμίζοντας τα όρια, διδάσκοντας τους όρους γέννησης και δημιουργίας: τις ανάσες που έχει ανάγκη για να ανακυκλώνει τους πόρους της. Το νερό, τον αέρα, το χώμα κι όσα ζουν κι αναπνέουν από αυτήν.
Τιμωρεί, αλλά και συγχωρεί η φύση. Είναι στη φύση της εξάλλου να συγχωρεί, αρκεί να πας με τα νερά της, να δεις προς τα πού φυσά ο άνεμος και να τραβήξεις… Αρκεί να μην την κάψεις, να μη ρουφήξεις όλο το νερό της, να μη μαυρίσεις τον αέρα της…
Η φύση εκδικείται όποιον φλερτάρει με την υπερκατανάλωση, την υπερεκμετάλλευση, την υπερβολή, όποιον υπερεκτιμά τις δυνάμεις του… Το δείχνει με τη στάση της, χρόνια τώρα. Τελευταία σκληρά – ακραία μηνύματά της ήταν ο «Daniel» που μας έριξε στα βαθιά κι η λειψυδρία που μας πέταξε στα ξερά…
Αν μη τι άλλο, η φύση έθεσε τους όρους της, επιτακτικά, με στάση αδιαπραγμάτευτη. Τη βαπτίσαμε «κλιματική κρίση». Προβλέψαμε καταστάσεις, όμως αυτές μας πρόλαβαν κι ο χρόνος εκλείπει.
Σήμερα, ο χρόνος δεν είναι χρήμα, ο χρόνος είναι ζωή και με τη ζωή δεν παίζεις, όπως και με τη φύση…
