Η διάγνωση μοιάζει απλοϊκή αλλά είναι επικίνδυνη και βαθιά διαβρωτική. Επικίνδυνη για την ήδη κλονισμένη συνοχή της Ευρώπης και διαβρωτική γι’ αυτές καθαυτές τις ταυτοτικές της αξίες – από την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό έως το κοινωνικό κράτος.
Είναι η «διάγνωση» που λέει ότι για τη (νέα) μεταναστευτική κρίση, και μαζί και για την άνοδο της ακροδεξιάς, φταίνε οι πολιτικές της ενσωμάτωσης, της επιδοματικής στήριξης και των ανοιχτών θυρών στους πρόσφυγες. Εάν δεν υπήρχαν όλα αυτά, λέει, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν θα έρχονταν στην Ευρώπη, γιατί θα ήξεραν ότι το μόνο που τους περιμένει είναι τα γκέτο του μοντέλου Μελόνι – Αλβανίας.
Στη Γερμανία, όλα αυτά τα είπε πρώτο το ακροδεξιό AfD και, υπό την πίεση της ραγδαίας πολιτικής φθοράς, τα υιοθέτησε ο σοσιαλδημοκράτης Σολτς κλείνοντας τα σύνορα και καταργώντας, σχεδόν εν μία νυκτί, τη συνθήκη Σένγκεν. Το ακόμη χειρότερο ίσως είναι πως πλέον τα υιοθετεί και πάνω από το 80% των Γερμανών ψηφοφόρων, με διακομματική προέλευση, που ζητά ακόμη πιο περιοριστικές πολιτικές για τη μετανάστευση, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.
Στη Βρετανία φαίνεται να υιοθετεί σιωπηλά την ίδια διάγνωση ο πρωθυπουργός των Εργατικών Κιρ Στάρμερ. Ο οποίος εξελέγη υποσχόμενος να καταργήσει τον νόμο απέλασης των μεταναστών στη Ρουάντα και προχθές βρέθηκε στη Ρώμη για να πάρει μαθήματα από την αντι-μεταναστευτική πολιτική Μελόνι και να της απονείμει εύσημα. Την πολιτική που πια έχει γίνει γνωστή και ως «Αlbania plan» και προβλέπει την κατασκευή κέντρων κράτησης στην Αλβανία για τους μετανάστες και αιτούντες άσυλο που περισυλλέγει το ιταλικό Λιμενικό.
Στην Ελλάδα το ίδιο αφήγημα προβάλλουν, πολύ καθαρά και ανοιχτά, κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές, όπως χθες ο Θάνος Πλεύρης: «Η Γερμανία», είπε, «τόσα χρόνια ευθύνεται για τις ροές, γιατί έδινε ένα σκασμό επιδόματα και την πληρώναμε και εμείς. Τώρα, επειδή φράκαρε και ανεβαίνει το AfD, κατάλαβε ότι η πολιτική στο μεταναστευτικό πρέπει να είναι σκληρή».
Εκείνο που δεν λέει κανείς, και στη Γερμανία και στην Ελλάδα, είναι ότι οι πολιτικές ενσωμάτωσης εφαρμόστηκαν κατά το δοκούν και κατά το στενό εθνικό συμφέρον, ότι η αλληλεγγύη ήταν υπόθεση αλά καρτ και πως η, πάλαι ποτέ, ευρωπαϊκή ευημερία δεν γεννήθηκε γκρεμίζοντας αλλά χτίζοντας το κοινωνικό κράτος.
