Στη Γερμανία ο Σολτς υιοθετεί ατζέντα ΑfD ακυρώνοντας ντε φάκτο τη Σένγκεν και κερδίζοντας τα εύσημα του… Όρμπαν. Στη Γαλλία ο Μακρόν νομοθετεί για το μεταναστευτικό στη γραμμή Λεπέν, στην Ολλανδία οι φιλελεύθεροι συντηρητικοί συγκυβερνούν με την ακροδεξιά του Βίλντερς και στην Ιταλία η «κανονικοποιημένη» άκρα δεξιά φορά ήδη πρωθυπουργικό κοστούμι στο πρόσωπο της Μελόνι.
Είναι η νομιμοποιημένη και κυβερνώσα ακροδεξιά η νέα πολιτική τάση στην Ευρώπη; Η απάντηση μπορεί και να είναι «ναι», όσο τουλάχιστον τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα επιχειρούν να ανακόψουν τις διαρροές προς την άκρα δεξιά υιοθετώντας τις θέσεις και εφαρμόζοντας τις πολιτικές της.
Μπορεί αυτή η τάση να βρίσκεται στα «προσεχώς» και της ελληνικής πολιτικής σκηνής; Η απάντηση μπορεί να είναι «ίσως», εάν ληφθεί υπ’ όψιν η νέα, ιδιαίτερα προσεκτική προσέγγιση του πρωθυπουργού προς τους ψηφοφόρους αλλά και τα κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά της Ν.Δ. Για τους μεν ψηφοφόρους ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε (από τη ΔΕΘ) ότι διακατέχονται από «ανησυχίες πατριωτικού τύπου», για τα δε κόμματα δήλωσε ότι «δεν θα τα κατηγοριοποιήσει όλα ως ακροδεξιά».
Το μήνυμα αυτό θα μπορούσε να είναι και μια πρώτη γέφυρα για μελλοντικές συμμαχίες – το Plan B για μια συγκυβέρνηση είτε με την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου είτε με το κόμμα της Αφροδίτης Λατινοπούλου, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας της Ν.Δ. στις επόμενες εκλογές.
Θα μπορούσε επίσης να είναι και μήνυμα προς σύσσωμο το πολιτικό σύστημα: το μήνυμα που λέει πως εάν ο δεύτερος πολιτικός πόλος δεν γεννηθεί από την κεντροαριστερά και την αριστερά, τότε μπορεί να γεννηθεί από την άκρα, ή τη σκληρή, δεξιά…
