Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με σοβαρές προκλήσεις, που περιορίζουν την πρόοδο και τη δημιουργικότητά της. Δύο από τα μεγαλύτερα εμπόδια που δυσχεραίνουν την εξέλιξή της είναι η βαθιά πόλωση και η διατήρηση απαράδεκτων προνομίων, τα οποία εμποδίζουν την ουσιαστική αλλαγή.
Η πόλωση διεισδύει σε κάθε πτυχή της κοινωνίας μας, από την πολιτική μέχρι την καθημερινή ζωή. Η συζήτηση έχει μετατραπεί σε μια σύγκρουση χωρίς τέλος, χωρίς να ακούει κανείς, όπου η επικράτηση της μιας άποψης αποτελεί σκοπό, χωρίς όμως να προάγεται η πρόοδος. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου οι διχασμοί ενισχύονται συστηματικά, η πρόοδος δεν είναι απλώς αργή, αλλά σχεδόν ανύπαρκτη. Η κοινωνία παραμένει στάσιμη, αδυνατώντας να κάνει τα αναγκαία βήματα προς μια σύγχρονη και καινοτόμα πραγματικότητα.
Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι διατηρούνται παλαιά προνόμια που προστατεύουν και ευνοούν μια μειοψηφία. Αυτή η κατηγορία ατόμων, που ωφελείται από τη διατήρηση της ίδιας κατάστασης, έχει βρει τρόπους και εγκλωβίζει τη χώρα σε έναν φαύλο κύκλο. Η στασιμότητα που προκαλείται από αυτές τις καταστάσεις ενισχύει τη δυσπιστία προς το νέο και αποθαρρύνει την ανανέωση-αναγέννηση.
Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι μόνο πώς θα αναγνωρίσουμε αυτά τα προβλήματα, αλλά πώς θα τα ξεπεράσουμε. Η Ελλάδα χρειάζεται άμεσα μια συλλογιστική που θα προάγει την ενότητα και τη συνεργασία. Οι αξίες και η πολιτιστική μας κληρονομιά μπορούν να γίνουν η βάση για τη δημιουργία ενός νέου οράματος, μιας εθνικής συνεννόησης και μιας νέας εθνικής στρατηγικής. Απαιτείται να ξεφύγουμε από την ατομικιστική και διχαστική νοοτροπία που μας καθηλώνει στο παρελθόν.
Πολλοί αισθάνονται ότι βρισκόμαστε παγιδευμένοι ανάμεσα σε ένα παρελθόν που επαναλαμβάνεται και σε ένα μέλλον που φαίνεται μακρινό. Αυτή η σύγχυση, που τροφοδοτείται από την πόλωση, καθυστερεί τη διαμόρφωση ενός συλλογικού οράματος, ικανού να οδηγήσει την κοινωνία σε μια νέα εποχή.
Η μεγαλύτερη πρόκληση της ελληνικής κοινωνίας είναι να ξεπεράσει αυτή την πόλωση και να επιτύχει μια ενότητα που θα επιτρέψει την πρόοδο. Αυτό απαιτεί μια γενναία αναθεώρηση αξιών, πρακτικών και συνηθειών. Απαιτεί επίσης το θάρρος να αποδεχθούμε ότι η στασιμότητα δεν είναι επιλογή και ότι μόνο μέσω του δυναμικού μετασχηματισμού μπορούμε να κινηθούμε προς ένα καλύτερο μέλλον.
Σε προσωπικό επίπεδο, πολλοί από εμάς νιώθουμε τις επιπτώσεις αυτών των προβλημάτων. Η σύγκρουση ανάμεσα στο παλιό και το νέο, ο διχασμός που παραλύει τις αποφάσεις και η σύγχυση σχετικά με το τι πρέπει να γίνει εμποδίζουν την εξέλιξή μας, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Η λύση βρίσκεται στην αλλαγή του τρόπου σκέψης μας, στην ενθάρρυνση του διαλόγου και της συνεργασίας, και στην ενίσχυση μιας κουλτούρας που δίνει προτεραιότητα στην καινοτομία και την πρόοδο. Μόνο αν ξεπεράσουμε τη στασιμότητα και χαράξουμε νέους δρόμους, θα καταφέρουμε να φέρουμε την αλλαγή που τόσο ανάγκη έχει η χώρα μας.
Το κλειδί είναι να κατανοήσουμε ότι η αλλαγή είναι αναγκαία και ότι η στασιμότητα δεν μπορεί να είναι η λύση. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο σύντομα θα μπορέσουμε να βαδίσουμε με σιγουριά προς το μέλλον.
* Founder SYMBEEOSIS και APIVITA
