Χαμηλή παραγωγικότητα, ανεπαρκής ψηφιοποίηση, πολύ λίγες επενδύσεις: Αυτές είναι οι τρεις αιτίες, που η ευρωπαϊκή οικονομία υποχωρεί όλο και περισσότερο πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα, όπως αναφέρει στην έκθεσή του ο Μάριο Ντράγκι.
Σε 328 σελίδες, ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ και πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας παρουσίασε τις κατευθυντήριες γραμμές για την επανεκκίνηση της οικονομίας της Ένωσης. Μια οικονομία που τα τελευταία 20 χρόνια αναπτύχθηκε σε πολύ μικρότερο βαθμό από την Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Και αυτό γιατί, το οικονομικό μοντέλο που στήριξε την Ευρώπη τις δύο τελευταίες δεκαετίες είναι ξεπερασμένο γιατί οι συνθήκες που το επέτρεψαν δεν υπάρχουν πλέον.
Τι λέει ο Ντράγκι; «Η Ευρώπη έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό την ψηφιακή επανάσταση. Και χρειάζεται ετήσιες επενδύσεις έως και 800 δισ. ευρώ για να μην χάσει την επαφή με τους ανταγωνιστές».
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επενδυθούν στην ΕΕ τριπλάσια ποσά απ` όσα δόθηκαν με το Σχέδιο Μάρσαλ μεταξύ 1948 και 1951, όταν η Ευρώπη καταστράφηκε από τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η ΕΕ βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα προβληματική κατάσταση επειδή έχουν εξαφανιστεί οι τρεις συνθήκες που στήριξαν την ανάπτυξή της: εμπόριο, φθηνή ενέργεια και άμυνα.
Πρώτον, το πολυμερές εμπορικό σύστημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση και η εποχή της ταχείας ανάπτυξης του παγκόσμιου εμπορίου φαίνεται να έχει τελειώσει.
Δεύτερον, η Ευρώπη μπόρεσε να καλύψει την ενεργειακή της ζήτηση χάρη στο φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο. Ωστόσο, αυτή η πηγή φθηνής ενέργειας έχει εξαφανιστεί, προκαλώντας «τεράστιο κόστος» για την Ευρώπη.
Τρίτον, η γεωπολιτική σταθερότητα που έδινε η αμερικανική ηγεμονία επέτρεψε στην Ευρώπη να επωφεληθεί από τα «μερίσματα της ειρήνης» ξοδεύοντας λιγότερα για την άμυνα. Αυτή η «σταθερότητα» εξαφανίστηκε μετά την εισβολή στην Ουκρανία και την επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ.
Ο Ντράγκι συμβουλεύει την Ευρώπη να επικεντρωθεί στην καινοτομία, την πράσινη μετάβαση και την κοινή άμυνα, αλλά με μεγαλύτερη συνοχή και προσοχή στην ενιαία αγορά.
Στην προσπάθεια αυτή καλούνται να συμβάλουν τόσο ο ευρωπαϊκός δημόσιος τομέας με την έκδοση κοινού χρέους, όσο και ο ιδιωτικός τομέας.
Γιατί πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι επενδύσεις που πρέπει να πραγματοποιήσει η Ευρώπη δεν είναι «δωρεάν». Επιβαρύνουν τους δημόσιους προϋπολογισμούς, ακόμη περισσότερο καθώς βρισκόμαστε ακόμη σε μια φάση υψηλών επιτοκίων και πληθωρισμού . Ο πλήρης μετασχηματισμός ενός ενεργειακού συστήματος, που είναι η βάση της βιομηχανίας, συνεπάγεται κολοσσιαία κόστη.
Το ερώτημα είναι :Το ευρωπαϊκό όνειρο, ένα επενδυτικό σχέδιο τριπλάσιο από αυτό του Σχεδίου Μάρσαλ, θα είναι τελικά εγγυημένο από τις οικονομίες των Ευρωπαίων; Που θα κληθούν θέλοντας και μη, να πληρώσουν το «μάρμαρο»;
