«Καλάθι», σκεύος από πλεγµένο καλάµι για προσωρινή αποθήκευση και µεταφορά αντικειµένων, όπως φρούτα και λαχανικά, αλλά και σκεύος µεταλλικό ή πλαστικό για την απόρριψη απορριµµάτων – εξ ου και ο κάλαθος των αχρήστων.
Τα ανωτέρω διαβάζουµε στο λεξικό για το τι ακριβώς σηµαίνει η λέξη «καλάθι». Προφανώς µε όρους πολιτικής ο αντίστοιχος ορισµός θα ήταν: σκεύος περίτεχνα πλεγµένο από άπλετη φαντασία, για την εναπόθεση ευρηµατικών πολιτικών υποσχέσεων, µε αποδέκτη τον λαό.
Ήταν, λοιπόν, να µη γίνει η αρχή µε το «καλάθι του νοικοκυριού» και, αφού έπιασε τόπο, ακολούθησαν, µεταξύ άλλων, το «καλάθι του νονού», το «καλάθι του Πάσχα», το «καλάθι του µαθητή», ενώ, αυτό το Σαββατοκύριακο, θα ανακοινωθεί και το «καλάθι της ∆ΕΘ». Κάτι γνωρίζει η κυβέρνηση που παίρνει τα µέτρα της και δεν βάζει «όλα τα αυγά στο ίδιο καλάθι». Προφανώς, αναζητεί εναλλακτικές.
Κι αν «στο καλάθι δε χωρεί (ό,τι αναγγέλλει η κυβέρνηση), στο κοφίνι περισσεύει». Είναι γνωστό ωστόσο ότι πόροι, για να γεµίσει το «κοφίνι», δεν περισσεύουν. Αφήστε που «όπου ακούς πολλά κεράσια, καλό είναι να κρατάς και µικρό καλάθι». Κάποιοι, δε, «χάνουν τα αυγά και τα καλάθια».
Κατά το παρελθόν, άλλες κυβερνήσεις χρησιµοποίησαν το πολιτικό εφεύρηµα των «συµφωνιών κυρίων» για την αντιµετώπιση επίσης της ακρίβειας ή της οµαλής µετάβασης των τιµών από τη δραχµή στο ευρώ και, όπως ήταν φυσικό κι επόµενο, απέτυχαν παταγωδώς.
Σε µια ελεύθερη οικονοµία, τα σοβαρότατα αυτά προβλήµατα δεν λύνονται ούτε µε «συµφωνίες κυρίων» ούτε µε «καλάθια» υποσχέσεων και δεσµεύσεων ούτε καν µε κατασταλτικά µέτρα – βλέπε πρόστιµα. Λύνονται µε διαρθρωτικά µέτρα. Το θέµα είναι ποιος θα τα λάβει…
