Ο «πατέρας» της ΔΕΘ, ο γερμανομαθής Νικόλαος Γερμανός, ήθελε να φέρει στον ελληνικό Βορρά κάτι από τις «εν εσπερία γενομένας διεθνείς εμποροπανηγύρεις». Πού είναι σήμερα το εμπορικό; Προβάλλεται το πολιτικό. Παραδοσιακά στις εκθέσεις, σε Ανατολή και Δύση, παρουσιάζονται προϊόντα μπροστά από την εποχή τους. Εντάξει, η ΔΕΘ δεν είναι η Hannover Messe, αλλά τι μένει στη συλλογική μνήμη, ποιο προϊόν/υπηρεσία κλέβει την παράσταση;
Η ΔΕΘ, Πρωτοχρονιά των πολιτικών, γίνεται για το «ρεβεγιόν». Να αναβοσβήσουν τα φώτα, για να σηματοδοτήσουν της οικονομίας τη ρότα. Λεφτά με το ζεμπίλι φέτος δεν προβλέπονται, λόγω Βρυξελλών, αγορών και φυσικών καταστροφών, αλλά κάτι για κάποιους έρχεται, συνταξιούχους, οικογένειες, νέους.
Αρκούν, ώστε οι προσδοκίες σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες να αλλάξουν πορεία; Η δεύτερη τετραετία -έκτος χρόνος διακυβέρνησης- πάει από υπνοβασία, με την ευγενική χορηγία της αντιπολίτευσης, σε δημοσκοπικής ανάκαμψης αδυναμία.
Φαίνεται να μην τους ενοχλεί. Οσο καταγράφεται απόσταση ασφαλείας από τους άλλους. Θα ξοδέψουν έτσι αμέριμνα τη δεύτερη ευκαιρία; Με έμφαση στην επικοινωνία, βάψιμο νοσοκομείων και κινητό στην τσάντα;
Νερό στη βάρκα μας. Ποια η αγάντα μας; Το καλάθι της ΔΕΘ; Εκεί, στη Σαλονίκη καλλιεργείται η μυθική πολιτική. Η επανεκκίνηση, όμως, είναι ζόρικη πολύ. Ενας καφές -τυχαία εφεύρεση ο χτυπημένος στην έκθεση του 1957- δεν ωφελεί.
Οπως δεν ωφέλησαν πρωτίστως τη χώρα και δευτερευόντως τους παρόχους πακέτα χωρίς αντίκρισμα και κουφέτα. Από τη Χάρτα Σύγκλισης στις 7/9/2003, που δεν απέδωσε πολιτικά και κοινωνικά, έως το 1 δισ. ευρώ του 2009 από τα λεφτά που «υπήρχαν» -«…το θέμα είναι πού πάνε; Aν πάνε στην αδιαφάνεια, αν πάνε στη φοροδιαφυγή, αν πάνε στη σπατάλη, βεβαίως δεν θα έχουμε να δώσουμε»- και το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης του 2014, το οποίο συνεθλίβη σε δέκα μήνες με νέες μνημονιακές οδύνες.
Σε τούτο τον Τρυγητή, μούστος ακαταστάλαχτος με πολλές ίνες.
