Η πρόβλεψη του νομοσχεδίου του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας για τη σχεδόν υποχρεωτική ανακύκλωση πλαστικών και μεταλλικών συσκευασιών των υγρών τροφίμων, εκ πρώτης όψεως, κινείται σε σωστή κατεύθυνση, αν δεν εξελιχθεί σε ένα ακόμη εισπρακτικό μέτρο με τον μανδύα του οικολογικού, για να χρηματοδοτούνται επιδόματα.
Αν, μάλιστα, εφαρμοστεί σωστά και με σοβαρότητα και διευρυνθεί, μπορεί να περιορίσει τα χάλια που αντικρίζουμε σε στεριές και θάλασσες.
Ακούγεται και επαναλαμβάνεται συχνά «είναι βρόμικος ο Κηφισός», «είναι βρόμικη η παραλία», «βρόμικος ο δήμος» κ.λπ. Λάθος.
Δεν υπάρχουν βρόμικα ποτάμια, βρόμικες θάλασσες, παραλίες, βρόμικοι δρόμοι, βρόμικοι δήμοι κ.λπ. Βρόμικοι άνθρωποι υπάρχουν.
Ο Κηφισός δεν ήταν βρόμικος. Από τις πηγές του βγαίνει νερό και όχι σκουπίδια, που ρίχνουν κάποιοι στην κοίτη του και στις κοίτες χειμάρρων, στην επαρχία.
Οι παραλίες δεν είναι βρόμικες. Άνθρωποι είναι εκείνοι που αφήνουν τα σκουπίδια τους. Όπως και τα βουνά, καθαρά είναι, μέχρι να τα επισκεφθούν κάποιοι «φυσιολάτρες».
Ούτε οι δρόμοι είναι από μόνοι τους βρόμικοι, εντός ή εκτός οικισμών. Άνθρωποι είναι εκείνοι που πετάνε τσιγάρα, πλαστικά μπουκάλια και ποτήρια του καφέ, έξω από τα «καθαρά» αυτοκίνητά τους.
Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα και πρέπει να την αλλάξουμε. Θα αλλάξει με το νομοσχέδιο; Δύσκολα.
Το νσχ προβλέπει πως ο καταναλωτής που θα αγοράζει ένα κουτάκι αναψυκτικού, θα πληρώνει επιπλέον ένα ποσό, το οποίο θα αποτελεί την «εγγύηση» για επιστροφή και ανακύκλωση της συσκευασίας και την επιστροφή της «εγγύησης». Όμως, για να λειτουργήσει αποδοτικά, θα πρέπει να υπάρχουν σημεία υποδοχής σε όλη τη χώρα και να καλύπτει όλες τις ανακυκλώσιμες συσκευασίες και όχι μόνο τις πλαστικές και μεταλλικές των υγρών τροφίμων. Ούτε αυτή όμως θα είναι λύση, γιατί αυτός που έχει συνηθίσει να πετάει όπου να ’ναι το πλαστικό μπουκάλι, δεν θα συνετιστεί με το «πρόστιμο» το 10 ή 20 λεπτών.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να του αλλάξουμε νοοτροπία.
