∆ιαγραφές, µαχαιρώµατα, δηµόσιες αντιδικίες, παραιτήσεις, αδειάσµατα, αντεγκλήσεις, συγκρούσεις, οµαδούλες, πολιτικά συµφέροντα, οριακές πλειοψηφίες, διχαστικές στάσεις, διασπάσεις, κίνδυνος διάλυσης, τοξικό κλίµα, απειλές για αγωγές – µηνύσεις, παρασκηνιακές κινήσεις, πισώπλατα χτυπήµατα, εσωκοµµατικές ίντριγκες συνθέτουν, µήνες τώρα, την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ. Ενός κόµµατος εξουσίας, σε ρόλο αξιωµατικής αντιπολίτευσης, µε τα στελέχη του να προσβλέπουν στην εκ νέου διακυβέρνηση της χώρας.
Μόνο που κοιτούν προς λάθος κατεύθυνση. Πρώτος απ’ όλους ο πρόεδρος. Είθισται, εξάλλου, οι περισσότερες ευθύνες να βαραίνουν πάντα την κεφαλή.
Το µεγαλύτερο σφάλµα που κάνουν όλοι τους στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ότι διαλύουν κοµµατάκι – κοµµατάκι την παράταξή τους (που προφανώς ξεχνούν ότι αποτελεί προϊόν λαϊκής ψήφου και όχι δικό τους δηµιούργηµα), αλλά το ότι «καταλύουν» – ακυρώνουν την έννοια της αξιωµατικής αντιπολίτευσης.
Η εσωστρέφεια τείνει να καταστεί κανονικότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ, σε µια περίοδο που και η τρίτη κοινοβουλευτική δύναµη βιώνει ανάλογες καταστάσεις, όχι ωστόσο στην ίδια ένταση και µε τα ίδια κοµµατικά αδιέξοδα.
Σε ένα δηµοκρατικό πολίτευµα, η µη άσκηση κριτικής στην κυβέρνηση και το έργο της από την αξιωµατική αντιπολίτευση οδηγεί σε έµµεση «αλλοίωση» του εκλογικού αποτελέσµατος.
Τα κοινοβουλευτικά και κοµµατικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν χρέος να κάνουν στην άκρη προσωπικές φιλοδοξίες, πολιτικούς τακτικισµούς ή εγωκεντρικές συµπεριφορές και να µονοιάσουν. Να σκεφθούν και να πράξουν εξωστρεφώς.
Για το κοινό καλό, για το καλό του πολιτεύµατος…
Η ευθύνη είναι µεγάλη για να την κουρελιάζουν µε τόση ευκολία…
