Στο όνομα της «πολιτικής σταθερότητας» ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, αποφάσισε να μην ορίσει πρωθυπουργό -και κυβέρνηση- από την Αριστερά, οδηγώντας τη χώρα του σε πολιτικό χάος και ακυβερνησία.
Ήταν μια αναμενόμενη κίνηση; Ήταν.
Ο Μακρόν εδώ και καιρό, και πριν το αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης Ιουλίου, είχε δείξει ποιο ήταν το πρόβλημά του. Άλλωστε δια μέσου των κοντινών του συνεργατών (Ατάλ, Νταρμανέν-ο υπουργός Εσωτερικών) είχε καταφερθεί εναντίον της Ανυπότακτης Γαλλίας του αντιδημοφιλούς Μελανσόν, και διαμήνυε ότι δεν πρόκειται να ορίσει κυβέρνηση από το La France Insoumise.
Προτίμησε μάλιστα να αφήσει τη Γαλλία με υπηρεσιακή κυβέρνηση, έχοντας τον Ατάλ και τους υπουργούς του υπό παραίτηση, δύο μήνες (!) επειδή το Παρίσι διοργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Βεβαίως, να πούμε ότι ο Μακρόν δεν κάνει κάτι αντισυνταγματικό, όπως δεν έκανε κάτι αντισυνταγματικό όταν με έναν νόμο μέσα στη νύχτα πέρασε το νομοσχέδιο για τις συντάξεις.
Εξαντλεί τα περιθώρια που του δίνει το Σύνταγμα, και πιθανότατα στοχεύει σε μια κυβέρνηση συνασπισμού με υπουργούς από το κόμμα του και πιθανότατα από Ρεπουμπλικανούς (Les Republicains) και Σοσιαλιστές, αν και εκείνοι για την ώρα αρνούνται.
Το ερώτημα είναι, σε περίπτωση που είχε κερδίσει η Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λε Πεν, ακόμη και χωρίς πλειοψηφία, θα διόριζε χωρίς πρόβλημα πρωθυπουργό τον Ζορντάν Μπαρντελά;
Και ακόμη, εφόσον η χώρα είναι σε ακυβερνησία, γιατί έκανε εκλογές;
«Μετά από μένα, ας έρθει και ο κατακλυσμός», «λέει» ο Μακρόν, ως άλλος Λουδοβίκος.
