Το γράψαμε -όσοι το γράψαμε-, το αναλύσαμε -όσοι το αναλύσαμε-, στους τίτλους κάποιοι ξέφυγαν -ίσως γιατί ο τίτλος είναι περισσότερο μάρκετινγκ από ενημέρωση- αλλά καταλαβαινόμαστε. Δεν είναι Μπεϋζιανή στατιστική -το σούπερ γιοτ, Bayesian, που βυθίστηκε κοντά στο Παλέρμο, κάτι μου λέει πως από το θεώρημα Bayes για τις πιθανότητες πήρε το όνομά του-, δεν είναι μιγαδικοί. Το θέμα είναι πώς οι Έλληνες εργαζόμενοι έγιναν της Ευρώπης οι πιο φτωχοί.
Στο τελευταίο τεύχος των Οικονομικών Αναλύσεων του ΚΕΠΕ, ανάλυση που υπογράφει ο Βλάσης Μισσός, παρουσιάζει τα στοιχεία που δείχνουν ότι στους «27» η Ελλάδα κατέχει πλέον την τελευταία θέση του μέσου ωρομισθίου, υπολογισμένου σε όρους κοινής αγοραστικής δύναμης.
Και τούτο γιατί μπορεί μία χώρα να παρουσιάζει αύξηση μισθών, αλλά πολύ μεγαλύτερη άνοδο στο κόστος ζωής ή αύξηση των ωρών εργασίας, οπότε στην τσέπη ξηρασία.
Δευτέρα πρωία, τι απαντά ο υπουργός Επικρατείας. «Κάποιοι δυστυχώς εξακολουθούν να υποτιμούν τόσο πολύ τη νοημοσύνη των πολιτών και προσπαθούν να κάνουν πολιτική με ψέματα, κάνοντας το άσπρο-μαύρο με fake news ότι δήθεν οι μισθοί στην Ελλάδα είναι χαμηλότεροι ακόμη και από τη Βουλγαρία». Παραθέτει και στοιχεία για τον κατώτατο μισθό στη Βουλγαρία και στην Ελλάδα, βάσει των οποίων η χώρα μας βρίσκεται «στην 11η θέση μεταξύ των 22 ευρωπαϊκών χωρών που έχουν θεσμοθετημένο κατώτατο μισθό».
Μπράβο μας, που έχουμε μεγαλύτερο κατώτατο μισθό απ’ τη Βουλγαρία. Για άλλη «επιτυχία» ήταν, όμως, η διατυπωμένη ανησυχία.
Δεν αμφισβητούμε ότι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής είναι η επικοινωνία. Διαλέγοντας την ευνοϊκή για την πολιτική ερμηνεία. Το πολύ το cherry picking, ωστόσο, δεν φέρνει επί της πραγματικότητας νίκη.
Όταν πωλείται ψωμί 270 γραμμαρίων έναντι 1,5 ευρώ, εκεί απάνω σε βρίσκει η πολιτική. Η φοβερή και τρομερή επικοινωνιακή μαεστρία δεν πιάνει «ούτ’ όσο τόπο το ψίχαλο ριχτό».
