Υπάρχουν διέξοδοι στην καθημερινότητά μας ή ζούμε σε «λαβύρινθο»; Διεκδικούμε ευκαιρίες ή απλά «ψαρεύουμε» κι ό,τι προκύψει; Οδεύουμε συνειδητά ή ισορροπούμε σε «καρουζέλ»; «Σκοπεύουμε» στοχευμένα ή ρίχνουμε κι όποιον… πάρει ο χάρος; Έχουμε σπίτια ασφαλή ή «σπίτια του τρόμου»; Οδηγούμε σε δρόμους ή σε «roller coaster»; Χορεύουμε γιατί μας αρέσει ή μας χορεύουν στο «ταψί»; Εν ολίγοις, ζούμε σε πόλεις οργανωμένες ή σε «λούνα παρκ»;
Εξαρτάται από το πώς θα το… δει κανείς. Από το πώς φιλοσοφεί τη ζωή του, από τις υπομονές του. Από το αν είναι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος, σκληρόπετσος ή ευαίσθητος. Από την ψυχοσύνθεσή του, τον ωχαδερφισμό του…
Εξαρτάται από τις αντοχές του στις αρνητικές ειδήσεις περί πυρκαγιών, πλημμυρών, θεομηνιών, καταστροφών, κρίσεων, ανθρώπινων απωλειών…
Εξαρτάται από τις αντοχές του στο να χάνει αγοραστική δύναμη, να «οδηγεί» ώρες σταματημένος σε ουρές και φανάρια, να αναμένει μήνες σε λίστες αναμονής για μια θεραπεία ή ένα χειρουργείο, να πληρώνει «μαύρα» και να φορολογείται στο ακέραιο, να αρκείται σε διαβεβαιώσεις και ακάλυπτες υποσχέσεις της πολιτείας….
Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι πόλεις – «λούνα παρκ» στις οποίες ζούμε έχουν «εισιτήριο» και μάλιστα ακριβό. Πληρώνεται από όλους μας, καθημερινά, δίχως ανταποδοτικότητα. Αλήθεια, πόσοι αισθάνονται ηρεμία, ασφάλεια, σταθερότητα, προσβασιμότητα, ισονομία; Πόσοι απολαμβάνουν πραγματικές ευκαιρίες, ανθρώπινο περιβάλλον, ανάσες πρασίνου; Πόσοι οραματίζονται; Και κυρίως…
Πόσοι κατέχουν θέσεις ευθύνης σε περιστρεφόμενες καρέκλες τύπου «crazy dance»; Οι καρέκλες τους έσπασαν…
