Οχετός. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη λέξη για να περιγράψω τις ύβρεις και απειλές που ακούμε ένα δημόσιο πρόσωπο (το οποίο εξελέγη μάλιστα να εκπροσωπήσει τη χώρα μας στις Βρυξέλλες) να εξαπολύει κατά πολίτη.
Δεν ξέρουμε τι ακριβώς προηγήθηκε, αν αυτός στον οποίο απευθύνεται τον εξύβρισε και εκείνος ή τον απείλησε. Αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία. Μπορούμε ξεκάθαρα να πούμε πως αν το ηχητικό είναι γνήσιο (έως την ώρα που γραφόταν το άρθρο τουλάχιστον ο ευρωβουλευτής Νίκος Παππάς δεν είχε αμφισβητήσει τη γνησιότητά του ηχητικού ή την πατρότητα των γραπτών μηνυμάτων) τα όσα ακούσαμε θα τα φανταζόμασταν να βγαίνουν από το στόμα αρχιμαφιόζου και όχι πολιτικού.
Οι χυδαιότητες, οι σκοτεινοί και μάλλον μηνύσιμοι υπαινιγμοί, τα «ψόφος», οι στερεοτυπικές εκφράσεις περί «μπατσάκων», το ύφος και η εκφορά του λόγου που θυμίζουν ατάλαντο ηθοποιό σε πρόβα γκανκστερικής ταινίας – όλα προκαλούν αηδία.
Αλλά αν κάτι ανακατεύει περισσότερο το στομάχι είναι η επίθεση με τη λέξη «καθυστερημένος». Ναι, αυτό δεν είναι δικό του προνόμιο. Το έχουμε ξαναδεί. Πολλές φορές. Τη «νοητική υστέρηση», το «αυτιστικός», το «σπαστικός» να μπαίνουν στη θέση του «γελοίου», του «απροσάρμοστου», της όποιας βρισιάς. Το κάνουν άνθρωποι που αδυνατούν να κατανοήσουν πόσο θλιβερή για τους ίδιους είναι η επιλογή αυτή.
Είναι κρίμα. Αλήθεια, κρίμα. Άνθρωποι, που παρουσιάζουν εαυτόν καλλιεργημένο και προοδευτικό (εγκαλώντας εκείνους με τους οποίους έρχονται σε σύγκρουση ως «αμόρφωτα σκουπίδια» και «φασιστάκους»), να μην αντιλαμβάνονται τον κατήφορό τους σε στιγμές έντασης. Ακόμη και οι πιο ευφυείς, μπορεί τελικά να έχουν συναισθηματική νοημοσύνη μηδέν.
