Οι διακοπές, ιδιαίτερα οι καλοκαιρινές, έχουν αποδειχθεί ακριβό… χόμπι για το μέσο νοικοκυριό στην Ελλάδα. Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο θα είναι σαν να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Το θέμα, λοιπόν, είναι αν δικαίως ή αδίκως χρεωνόμαστε κάθε χρόνο όλο και περισσότερα για να εκδράμουμε στη θάλασσα.
Αν κάνουμε ένα βήμα πίσω και αποστασιοποιηθούμε από τα γεγονότα θα διαπιστώσουμε ότι, όπως σε κάθε αγορά έτσι και στην τουριστική, ο κανόνας βάσει του οποίου διαμορφώνονται οι τιμές δεν είναι άλλος από τη σχέση μεταξύ προσφοράς και ζήτησης. Και στον τουρισμό η ζήτηση δεν καταγράφεται απλώς υψηλή, έχει πλέον ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Ο κλάδος σπάει κάθε χρόνο το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, σε έσοδα και σε αφίξεις. Τυχαίο; Καθόλου.
Το ευτύχημα για την οικονομία της χώρας είναι ότι η Ελλάδα αποτελεί έναν παγκόσμιο τουριστικό προορισμό, οπότε οι περισσότεροι των δραστηριοποιούμενων στον τομέα δεν απευθύνονται μόνο στην εγχώρια αγορά, αλλά και στην υφήλιο, με αποτέλεσμα να τιμολογούν ανάλογα, καθιστώντας ακριβές τις διακοπές στη χώρα και κάποια από τα τουριστικά θέρετρα απλησίαστα για το μέσο νοικοκυριό. Μάλιστα, δεν είναι λίγοι οι τουριστικοί προορισμοί που πλέον πλήττονται από το φαινόμενο του υπερ-τουρισμού.
Στις υπό εξέταση παραμέτρους καλό είναι να προσθέσουμε και το πλήγμα που δεχθήκαμε από τον υπερπληθωρισμό, ο οποίος επιβάρυνε γενικότερα τα κόστη διακοπών, όπως και τα κόστη διαβίωσης.
Όσο για τις παραφωνίες που κατά καιρούς συναντώνται στην τουριστική αγορά, όπως προκλητικές, αθέμιτες, παραπλανητικές, εν ολίγοις παράνομες πρακτικές, η πολιτεία οφείλει να τις εντοπίσει και να τις πατάξει. Ωστόσο, το γενικότερο πρόβλημα των ακριβών διακοπών προφανώς και δεν θα λυθεί. Μπορεί όμως να λυθεί ένα άλλο. Η διασφάλιση της δικαιότερης διάχυσης στην κοινωνία της υπεραξίας που «εισπράττει» η οικονομία από την εντυπωσιακή τουριστική ανάπτυξη. Στον τουρισμό βρέχει λεφτά, ας κλείσει κάποιος την ομπρέλα της κοινωνίας…
