Πριν την υφυπουργό, τον αυτοδιοικητικό και τον δημοσιογράφο, συμβουλάτορες διακοπών, ταξιθέτες ιθαγενών και τουριστών, είχε πέσει το μάτι μου στο site συστημικής τράπεζας, που πρότεινε διακοπές στο χωριό κι ήξερε και πώς να περάσω καλά.
«Φτιάξαμε, λοιπόν, μια λίστα με όσα μπορείς να κάνεις ώστε να περάσεις αξέχαστα ακόμα και στο χωριό». Το «ακόμα» που τρύπωσε στην πρόταση με χτύπησε σαν καινούργιο γοβάκι. Η συνέχεια μου ανέβασε την πίεση λιγάκι. «Εξερεύνησε το μέρος, πιες έναν καφέ στην πλατεία, διάβασε τα αγαπημένα σου βιβλία, δες ταινίες, παίξε επιτραπέζια, επένδυσε στο να περάσεις χρόνο με αυτούς που σου λείπουν περισσότερο».
Περισσότερο μου λείπει να με αντιμετωπίζουν ως νοήμονα πολίτη. Περισσότερο μου λείπει να μη με χαρακτηρίζουν -κι ας μην τη συλλαβίζουν- με τη γνωστότερη στο εξωτερικό ελληνική λέξη, που προέρχεται από το μεσαιωνικό «η μαλάκα» = η μαλάκυνση, με ουσιαστικοποίηση του θηλυκού τύπου του αρχαίου επιθέτου «μαλακός».
Είμαι τόσο μαλακή που πάει το δούλεμα ψιλό γαζί; Αντιδράσεις έχει προκαλέσει η προτροπή της υφυπουργού Μετανάστευσης να ταξιδέψουν οι Έλληνες στα χωριά και όχι στα νησιά, με τα αλμυρά ακτοπλοϊκά.
Κι αν τα χωριά είναι στα νησιά, πώς πας, με κουπιά; «Είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων» ή σαν του φυλακισμένου που αφού σκάψει για εβδομάδες ένα τούνελ φτάνει μυστηριωδώς στο κελί από το οποίο βγήκε και αντικρίζει δύο τρύπες, μία για την είσοδο και μία για την έξοδο, που τις χωρίζουν μόλις δύο μέτρα;
Κάποιοι νομίζουν ακόμη πως οι πολιτικοί ή όσοι σκηνοθετούν την πολιτική είναι για να βρίσκουν λύσεις κι όχι για να φιλοτεχνούν ψευδαισθήσεις.
Η πλαστή ή μεταλλασσόμενη εικόνα, κατάλληλα προβεβλημένη, μπορεί να είναι τόσο ζωντανή που να την πιστέψουν και οι ίδιοι. «Κοιτάξτε, η οικονομία δεν είναι απλό πράγμα… Κάθε χώρα έχει τα προβλήματά της… Στο Βερολίνο ένα σνίτσελ τόσο (σ.σ.: δείχνει) 32 ευρώ, στην Ισπανία το ενοίκιο βουνό… Όλες οι χώρες έχουν φτωχούς…»
Αυτό είναι, δεν υπάρχει ακρίβεια, εμείς είμαστε φτωχοί. Φτωχοί και μαλακοί. Σε λόγια ψιλά για τα βαριά. Ποιος γελά;
