Τα μακροοικονομικά μεγέθη του 2024 ευημερούν. Η οικονομία κινείται με σχετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, οι προσπάθειες τόνωσης των επενδύσεων δείχνουν φιλότιμες, ο τουρισμός σπάει όλα τα ρεκόρ, η ανεργία μειώνεται, η ιδιωτική κατανάλωση αυξάνεται.
Η γενναία αύξηση των φορολογικών εσόδων θεωρείται δεδομένη και φέτος, ένεκα φυσικά και της ευρείας -πλέον- χρήσης του πλαστικού χρήματος, της ακρίβειας που φούσκωσε τις εισπράξεις από τον ΦΠΑ, όπως και των ψηφιακών διασταυρώσεων της εφορίας στα έσοδα – έξοδα των φυσικών και νομικών προσώπων που επίσης αύξησαν τις ροές εσόδων από τη φορολογία εισοδήματος.
Όλα καλά, όλα ανθηρά λοιπόν; Προφανώς και όχι. Στο… πάρτι της μακροοικονομικής ευφορίας δεν έχει προσκληθεί ο πολίτης, ο μέσος πολίτης – και για να είμαστε πιο ακριβείς ο πολίτης που φορολογείται και που πληρώνει για όλα, καθότι η παραοικονομία, η «μαύρη» οικονομία, ζει και βασιλεύει. Ενδεχομένως όχι όπως στο παρελθόν, όμως τα «κρυφά βιβλία» της ελληνικής οικονομίας ακόμη «μετρούν» αξίες κάποιων δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ.
Κάπου λοιπόν ξεχάστηκε ο φορολογούμενος, που στωικά αναμένει από τις κρατικές δομές ανταποδοτικές υπηρεσίες και ως εργαζόμενος μια «διόρθωση» των εισοδημάτων του. Αναμένει αυξήσεις μισθών, όχι του κατώτατου, αλλά οριζόντιες, αυτές που κάποτε -στα προ κρίσης χρέους χρόνια- δίδονταν μέσω Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Σήμερα, που η οικονομία ανθεί, που τα μνημόνια πέρασαν στην ιστορία, που το χρέος της χώρας λογίζεται διαχειρίσιμο, που οι τιμές ακινήτων, καθώς και τα ενοίκια έφθασαν στον… θεό -όπως εξάλλου και οι τιμές των αγαθών καθημερινής ανάγκης-, είναι απορίας άξιον το γιατί ο μέσος εργαζόμενος συνεχίζει να αμείβεται υπό μνημονιακό καθεστώς.
