Ακόμη μια φορά αναπέμπονται «ωσαννά». Για το του Μιλτιάδου τρόπαιον, για τη στάση, για τη φάση, για τη συγκροτημένα χαλαρή βράση.
Ο 26χρονος από τα Γρεβενά είναι ο πρώτος μετά τον κορυφαίο Καρλ Λιούις που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο σε δύο σερί Ολυμπιακούς Αγώνες στο άλμα εις μήκος.
Όλοι απογειωμένοι, σε εθνική περηφάνεια παραδομένοι και ο «δράστης» σαν «άλλη μια μέρα στη δουλειά», όπως γράφτηκε σε ένα από τα χιλιάδες σχόλια στο Διαδίκτυο. Έτσι πιθανώς εξηγείται και η είσοδός του στο «Σταντ ντε Φρανς» πριν τον αγώνα, χωρίς φρου-φρου κι ενθουσιώδεις χαιρετισμούς. Στο μεγαλείο, στο πεπρωμένο, στον Μπάμπη τον φλου.
«Δεν βαριέσαι, όλα για τους ανθρώπους είναι». Καλά, δεν το είπε. Είπε άλλα. «Δεν ήμουν καλός, δεν ήμουν καλός, δεν ήμουν καλός». Τρεις φορές σε πανελλήνια μετάδοση, ενώ είναι πάλι χρυσός. Ευτυχώς, που εκτός από τις πρωτοφανείς για τον ελληνικό στίβο επιδόσεις, δεν κάνει εκπτώσεις. Στο ζύγι του εαυτού του.
Τι κι αν η στατιστική έχει γίνει φίλη του καρδιακή, τι κι αν η παράστασή του ήταν μοναδική. «Ο αγώνας ήταν ΟΚ. Προσπαθούσα να κάνω κάτι καλύτερο, δεν βγήκε… Εγώ μέχρι την τελευταία προσπάθεια σκεφτόμουν, μέχρι το τέλος, να κάνω κάτι καλύτερο… Πλέον δεν με νοιάζει τόσο πολύ ο τίτλος, δεν το βλέπω έτσι. Μου αρέσουν τα μετάλλια, αλλά αν είναι ασημένιο ή χάλκινο δεν με νοιάζει, αν θα έχω κάνει καλό αγώνα».
Άλλα φαβορί διψούν για δόξα και χρήμα κι άλλοι τινάζονται, όταν ακούν μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή: «Φτάσε όπου δεν μπορείς!…». Για να το ευχαριστηθείς. Έως τις ρίζες του μυαλού και της ψυχής.
Μόνιμος πρωταθλητής, την απόλαυση να γευτείς, κι ας δυσκολεύονται να το χωνέψουν οι πολλοί. Δεν φταις εσύ, η φαντασία μας τα φταίει, που δίνει στην επιτυχία μία μορφή, μία κοπή, ενώ εσύ είσαι αεροσυρμή.
