«Μπάμ! ηκούσθη στον αέρα· / Πλην τα βόλια πήγαν πέρα, / Και το ζώο το καϋμένο, / ετινάχθη τρομαγμένο», σύμφωνα με ένα παλιό τραγουδάκι για έναν φιλόδοξο κυνηγό που εκστράτευε να βγάλει λαγό.
Φεύγει το πτωχό ακόμα, μένω με ανοικτό το στόμα με το ψηφιακό χρώμα. Εξηγούμαι. Είναι ετήσια παράδοση η ρυθμιστική απόφαση θήρας του ΥΠΕΝ. «Όπως και τις δύο προηγούμενες χρονιές, οι κυνηγοί υποχρεούνται να δηλώνουν ηλεκτρονικά την κάρπωση κάθε τρυγονιού, σε ενιαία ψηφιακή βάση δεδομένων και θα ελέγχονται ποινικά γι’ αυτό. Και αυτό, προκειμένου μετά τη συμπλήρωση του εθνικού ορίου των 36.000 τρυγονιών, το κυνήγι του είδους να σταματάει αυτομάτως και οριζόντια σε όλη την επικράτεια… Για πρώτη φορά θα ισχύσει, από φέτος, η καθημερινή, υποχρεωτική δήλωση από πλευράς των κυνηγών, ως προς την κάρπωση 14 ειδών αποδημητικών πτηνών: Σιταρήθρα, Ορτύκι, Κοκκινότσιχλα, Ψαρόνι, Σφυριχτάρι, Κιρκίρι, Σουβλόπαπια, Σαρσέλα, Χουλιαρόπαπια, Κυνηγόπαπια, Τσικνόπαπια, Φαλαρίδα, Μπεκατσίνι και Καλημάνα.
Η διαδικασία περάτωσης της δήλωσης θα γίνεται, ηλεκτρονικά, μέσω online εφαρμογής κινητού».
Μπεκατσίνι, ακούς; Οποιος έχει πολύ ψηφιακό πιπέρι, βάζει και στα χόρτα.
Θα συμφωνήσουμε ότι η ηλεκτρονική δήλωση είναι προτιμότερη της έγχαρτης. Ομως, πώς ελέγχονται οι κυνηγοί που δεν ανήκουν σε συλλόγους; Υποθέτω ότι δεν είναι αριθμός αμελητέος. Πώς διασφαλίζεται ότι όλοι οι κυνηγοί θα έχουν τη δυνατότητα της χρήσης αυτής της εφαρμογής, περιλαμβανομένων ατόμων μεγάλης ηλικίας, που δεν είναι εξοικειωμένα με την τεχνολογία; Και, κυρίως, πώς γίνεται η διασταύρωση της εγκυρότητας των όσων δηλώνονται;
Εμείς τσικνόπαπιες και καλημάνες δεν βλέπουμε κι αν δούμε δεν τις ξέρουμε. Ακούμε μόνον παραδόσεις, μύθους και τραγούδια για πεταρούδια. «Μικρή τρυγόνα, δίχως ταίρι και φωλιά», «αυτού ψηλά που περπατείς και χαμηλά λογιάζεις», «…Ν’ ακούστε την Ανδρούτσαινα, τη μάνα του Δυσσέα, πώς σκούζει, πώς μοιρολογά, και σαν τρυγόνα κλαίει!».
