«Το κράτος είναι οργανωμένη πολιτική οντότητα που κατέχει το μονοπώλιο της χρήσης νόμιμης εξουσίας σε μια καθορισμένη γεωγραφική περιοχή. […] Αυτό συνήθως περιλαμβάνει ένα σύνολο οργανισμών οι οποίοι έχουν τη δικαιοδοσία να φτιάχνουν και να επιβάλλουν τους κανόνες εκείνους οι οποίοι κυβερνούν τον πληθυσμό μίας κοινωνίας μέσα σε συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια. Το κράτος έχει κυβέρνηση, νόμους και αναγνωρισμένη κυριαρχία». Αυτή είναι η περιγραφή του κράτους από τη Wikipedia. Κατανοητό.
Ακατανόητο είναι το πώς αντιλαμβανόμαστε τον όρο και τη λειτουργία του κράτους εδώ στην Ελλάδα. Και εξηγούμαι: Μόνο το τελευταίο διάστημα η ειδησεογραφία έχει πρωτοσέλιδα τις υποθέσεις κρατικών λειτουργών που είχαν φτιάξει «μαγαζάκια», ή «εγκληματικές οργανώσεις», εκμεταλλευόμενοι τις θέσεις τους σε διάφορες υπηρεσίες του Δημοσίου, προκειμένου να διαπράξουν παράνομες πράξεις, ποινικού ή κακουργηματικού χαρακτήρα. Προς ίδιον όφελος και εις βάρος του Δημοσίου, αλλά και των πολιτών. Είχαμε, λοιπόν, την υπόθεση της «συμμορίας» των εφοριακών στη Χαλκίδα, τους υπαλλήλους της Περιφέρειας Αττικής που εκβίαζαν καταστηματάρχες στον τομέα εστίασης και τώρα έχουμε την υπόθεση των υπαλλήλων της ΕΤΑΔ.
Πολύ ωραία. Για μερικές ημέρες τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα καταγγείλουν την «απόλυτη σήψη», η κυβέρνηση θα βάλει «το μαχαίρι στο κόκαλο» και άλλα τέτοια γνωστά. Και η συνέχεια; Τα μαγαζάκια που φτιάχτηκαν πολύ σύντομα θα καλυφθούν από την επόμενη γενιά υπηρετών του κράτους που θέλουν να «πιάσουν την καλή». Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί το κράτος αδυνατεί (δεν τίθεται θέμα ότι δεν θέλει) να επιβάλει τους κανόνες που θεσπίζει και ακόμη περισσότερο να φτιάξει ισχυρούς μηχανισμούς εσωτερικού ελέγχου των δημοσίων υπηρεσιών.
Και η ζωή συνεχίζεται, μέχρι την επόμενη αποκάλυψη παράνομης δραστηριότητας στους κόλπους του κράτους.
