Ευαίσθητο περιεχόμενο. Αυτή η φωτογραφία μπορεί να είναι ενοχλητική. Την ανέβασε στις 22/7/2024 στις 14:53 το Reuters στη συνδρομητική του ροή.
Σφηνώνεται στα μάτια. Πάνε να δακρύσουν, μα ανασηκώνονται σαν πατημένη οχιά. Σταματούν για λίγο, για να χωνέψουν αυτό που βλέπουν. Ένα νεκρό παιδί. Γένους ανυπεράσπιστου. Ένα νεκρό παιδί, κερωμένο και ματωμένο, σπασμένο, που το κρατά ο πατέρας απελπισμένος, ποτισμένος από αίμα. Κολλημένη σκόνη στα μαλλιά, στα σφαλισμένα μάτια. Τι είναι αυτό στον κρόταφο;
Αυτό είναι πόλεμος, «δυναμική επιχείρηση», «αεροπορική επιδρομή», «βομβαρδισμοί αρμάτων μάχης». Ένα νεκρό παιδί, με κόκκινη τιράντα, που δεν ήξερε τι θα πει «εντολή εκκένωσης της Χαν Γιουνίς μετά την εκτόξευση ρουκετών από μια περιοχή που έχει οριστεί ως ζώνη ανθρωπιστική».
Αυτό είναι πόλεμος, να πεθαίνουν παιδιά, χωρίς να ξέρουν το γιατί και να γίνονται «φωτογραφία ενοχλητική»;
Ο Ισραηλινός συγγραφέας Άμος Οζ, όταν ήταν μικρό, φοβισμένο παιδί, ήθελε να γίνει βιβλίο, για να σωθεί. «Κυκλοφορούσαν φήμες ότι στην Ευρώπη σχεδιαζόταν η σφαγή όλων των Εβραίων, και ότι το ίδιο θα γινόταν και στο Ισραήλ, ότι οι Άραβες δεν θα άφηναν Εβραίο ζωντανό. Ήμουν μικρό παιδί, δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα, όμως οι φήμες αυτές μου δημιουργούσαν ανασφάλεια, φοβόμουν ότι μπορεί να μη μεγάλωνα ποτέ, να μην ενηλικιωνόμουνα ποτέ. Κι έβλεπα γύρω μου βουνά τα βιβλία του πατέρα μου, αυτά δεν θα τα πείραζε κανείς σκεφτόμουν, κι έτσι ήθελα να γίνω βιβλίο».
Κρύο. Πόσους και πόσους πήρε το θηρίο. Κι ένα παιδί, με κόκκινη τιράντα -γιατί φορούσε κόκκινη τιράντα, σκέφτεσαι τα πιο αλλόκοτα πράγματα- που σκίστηκε σαν χασές, ένα κορμί από το οποίο χύθηκε η ζωή. Κι η μοίρα ό,τι θέλει ας πει. Τι να πει; Σε λίγα λεπτά, τουλάχιστον 70 νεκροί. Δεν έχει μείνει στη Γάζα ασφαλής γη. Η επίθεση σημειώθηκε λίγα λεπτά μετά την έκδοση εντολής εκκένωσης προς το κοντινό αλ-Μαουάσι. Εκεί, όπου νωρίτερα αυτό τον μήνα είχε σημειωθεί σφαγή;
Αυτό είναι πόλεμος; Αυτό είναι έγκλημα.
