«Τα αγγλικά είναι η πρώτη μας γλώσσα και δεν μας ενδιαφέρει η ιδέα της εκπροσώπησης της φυλής. Μας ενδιαφέρουν περισσότερο οι οικονομικές πολιτικές. Μας ενδιαφέρει τι θα μας βοηθήσει να κάνουμε οικογένεια και να αγοράσουμε ένα σπίτι». Με τον τρόπο αυτό εξηγεί Λατίνος ψηφοφόρος στη Wall Street Journal γιατί στηρίζει τον Ντόναλντ Τραμπ.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι ισπανόφωνοι σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση είναι μοιρασμένοι ανάμεσα σε Τραμπ και Μπάιντεν. Και αυτό είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο δεύτερος είχε προβάδισμα 28 μονάδων στη συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα το 2020.
Τι έκανε ο Τραμπ όλα αυτά τα χρόνια; Υιοθέτησε μία ακροδεξιά ρητορική στο μεταναστευτικό. Δεσμεύτηκε για πλήρες σφράγισμα των συνόρων και μαζικές απελάσεις. Και εστίασε σε ένα μήνυμα προστασίας των θέσεων εργασίας και ενίσχυσης της εργασιακής ασφάλειας, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της λευκής εργατικής τάξης: της τάξης που ένιωθε χαμένη από την παγκοσμιοποίηση και ξεχασμένη από το πολιτικό σύστημα. Αλλά έλα που αυτό το μήνυμα δεν συγκίνησε μόνον τους λευκούς.
Πώς ο Τραμπ κέρδισε την ψήφο Μαύρων και Λατίνων με ένα μήνυμα για τη… λευκή εργατική τάξη
Η ανασφάλεια δεν έχει χρώμα
Η οικονομική ανασφάλεια δεν έχει χρώμα. Ισπανόφωνοι, αλλά και μαύροι (ο Μπάιντεν προηγείται σημαντικά σε αυτή την πληθυσμιακή ομάδα, έχοντας όμως χάσει 20 μονάδες σε σχέση με το 2020), δεν ενδιαφέρονται μόνο για την καταπολέμηση των διακρίσεων, ούτε θεωρούν προτεραιότητα το μεταναστευτικό. Η κρίση κόστους ζωής, η εργασιακή ανασφάλεια τους καίνε εξίσου με όλους τους υπόλοιπους.
«Ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι οι ψηφοφόροι μειονοτήτων βλέπουν την πολιτική πρωτίστως μέσα από το πρίσμα της φυλής», εξήγησαν αναλυτές στη WSJ. Το ίδιο ισχύει και για άλλες μειονότητες. Η ομάδα των ΛΟΑΤΚΙ+ είναι ένα παράδειγμα. Βεβαίως και μάχεται για ορατότητα και κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν την απασχολεί η ακρίβεια ή οι προκλήσεις της καθημερινότητας. Ότι δεν τα υπολογίζει στο κριτήριο της ψήφου.
Ο εμμονικός δικαιωματισμός
Τα τελευταία χρόνια είδαμε πολιτικούς και κόμματα να περνούν από την αναγκαία στήριξη των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, σε έναν εμμονικό «δικαιωματισμό», σε μία ακραία προώθηση δικαιωματικοκρατικών θέσεων, που έχανε την αίσθηση του κοινωνικού συμφέροντος, που ξεχνούσε ή και αδιαφορούσε για όλα τα άλλα. Ας μην απορούν τώρα που ο Τραμπ στις ΗΠΑ και οι “Τραμπ της Ευρώπης” πείθουν τις κοινωνίες (συμπεριλαμβανομένων των μειονοτήτων) περισσότερο ότι ενδιαφέρονται για τα προβλήματά τους.
