Ας αρχίσουμε με ένα «Αν». Όχι το «αυστηρό αντρίκειο τραγούδι» του Άγγλου Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, αλλά ένα πιο πεζό.
Αν η Γαλλία είναι σε άλλο ένα σταυροδρόμι και η Λεπέν έχει πάρει μπόι, μήπως έχει κάποια ευθύνη και ο Μιτεράν; Τώρα σοβαρά, 28 και πλέον χρόνια από τον θάνατό του βοήθησε… τη madame;
Σκαλίζει παλιά δημοσιεύματα κι έπεσα πάνω σε μια ανάλυση του Ιταλού συγγραφέα Κλαούντιο Μάγκρις («Δούναβης» εκδ. Πόλις, «Μια άλλη θάλασσα» και «Υπόθεση Αρχείου» εκδ. Καστανιώτη) στην «Corriere della sera». Τι λέει; Παίζοντας με τον εκλογικό νόμο, ο τότε ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος επέτρεψε την είσοδο του Εθνικού Μετώπου -πατρός Λεπέν- στη Βουλή. Ο Μιτεράν δεν ήθελε βέβαια να δημιουργήσει ένα ισχυρό κόμμα της ακροδεξιάς. Ήθελε να αποδυναμώσει τη Δεξιά. Όπως πολλοί μετρ της πολιτικής, όμως, δεν μπόρεσε να ελέγξει το παιχνίδι και οι φιλόδοξοι υπολογισμοί του αποδείχθηκαν πολύπλοκοι ακόμη και για τον ίδιο.
Συμβαίνει και με τις φωτιές. Όταν τις υποτιμάς, νομίζοντας ότι μπορείς να τις σβήσεις όποτε θέλεις, δεν είναι ο τρόπος να τις ενισχύσεις;
Κι αν συμβεί το ενδιάμεσο; Δηλαδή, τι; Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε ούτε την προπαίδεια; Ανάμεσα στους θριάμβους και τις καταστροφές, τα success και τα sorry stories μεσολαβούν αρκετά επεισόδια και δεν είναι σ’ όλα η λογική φρουρός. Κάποτε είναι τιμωρός.
Ισχύει από τις πολιτικές εξελίξεις και τις οικονομικές λύσεις μέχρι τις ακολουθίες γεγονότων κι αριθμών. «Η ακολουθία 2, 4, 8 μπορεί να συνεχιστεί με τον 16, τον 10 ή το 2007. Πάντα μπορεί να δοθεί μια αιτιολογία, ένας κανόνας που να επιτρέπει να προσθέσει κανείς οποιονδήποτε αριθμό ως τέταρτο όρο. Οποιοσδήποτε αριθμός, οποιαδήποτε συνέχεια» («Ακολουθία της Οξφόρδης» του Γκιγιέρμο Μαρτίνες, εκδ. Πατάκη).
«Πάντα μπορεί να δοθεί μια αιτιολογία». Σε κάθε ιδιοτροπία της Ιστορίας δεν είναι αναμενόμενη η ακολουθία.
