Scripta manent. Και αυτό στη σύγχρονη εποχή ισχύει και για τα όσα «γράφει» η κάμερα. Η συμπεριφορά του Λευτέρη Αυγενάκη δεν ήταν «περιστατικό λεκτικής έντασης», δεν ήταν μία «απλή αναστάτωση», ούτε «κακή στιγμή». Και η συγγνώμη του δεν ήταν συγγνώμη, αλλά αδυναμία παραδοχής του σφάλματος και καταγγελία όλων των άλλων.
Όσο και εάν ο πρώην υπουργός αρνείται τη χειροδικία, το «ράπισμα» στη μορφή της διαγραφής ήταν αναπόφευκτο. Θυμόμαστε αντίστοιχες αποπομπές και καρατομήσεις για συμπεριφορές που μοιάζουν πταίσμα μπροστά στο περιστατικό του αεροδρομίου. Αλλά και η διαγραφή μισή, σαν τη συγγνώμη. Γιατί η βουλευτική έδρα παραμένει έδρα και η κομματική ταυτότητα, κομματική ταυτότητα.
Δεν έχει νόημα να σταθούμε άλλο στο περιστατικό αυτό καθαυτό. Ούτε στη στάση Αυγενάκη, που προσπαθεί να πείσει (ποιον άραγε;) ότι παραμένει βουλευτής για «να υπηρετεί τους πολίτες της Κρήτης με το ίδιο πάθος». Όλοι είδαν τι έγινε. Και όλοι μπορούν να κρίνουν τι συμβαίνει.
Το φαινόμενο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», όμως, είναι μία διαχρονική ασθένεια στον ελληνικό δημόσιο χώρο. Και σήμερα είναι μία από τις πολλές ασθένειες, που κατατρώνε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας στο πολιτικό σύστημα.
Το πιο ηχηρό ράπισμα
Στις Ευρωεκλογές το πιο ηχηρό μήνυμα, το πιο ηχηρό ράπισμα, αν θέλετε, στο πολιτικό σύστημα ήρθε από εκείνους που επέλεξαν να μην πάνε στην κάλπη, αλλά να μείνουν σπίτι τους.
Η αποχή – ρεκόρ που είχε ως αποτέλεσμα τα τρία πρώτα κόμματα, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ να λάβουν λιγότερες ψήφους (σε απόλυτο αριθμό) από ό,τι στην κορύφωση της οικονομικής και πολιτικής κρίσης του 2012, κατέδειξε σε όλη την έκτασή της την αδιαφορία ή ακόμη και «αλλεργία» μίας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας απέναντι στους πολιτικούς και τα κόμματα. Όσοι δεν αντιλαμβάνονται την ανάγκη να αλλάξει αυτό ας πηγαίνουν μόνοι προς την «πύλη της εξόδου» ή ακόμη καλύτερα, ας μένουν σπίτι τους.
