Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνο ως φάρσα, έλεγε ο Μαρξ. `Η μήπως επαναλαμβάνεται και ως μεγαλύτερη τραγωδία;
Όταν η EKT εγκαινίασε το ετήσιο θερινό συνέδριο των μεγαλύτερων κεντρικών τραπεζών του κόσμου ακριβώς πριν από δέκα χρόνια στην ήσυχη πορτογαλική πόλη Σίντρα, 60 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Λισαβόνας, πολλοί αναλυτές είχαν μια αρκετά ζοφερή άποψη για μέρη της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης.
Ο τότε πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι είχε σώσει το ευρώ δύο χρόνια νωρίτερα με τη γνωστή φράση του «ό,τι χρειαστεί ».
Εκείνη την εποχή, η Κριστίν Λαγκάρντ, ακόμη επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έκανε την εναρκτήρια ομιλία στο Φόρουμ, επικαλούμενη τα λόγια του συμπατριώτη της, Γάλλου συγγραφέα Βίκτορ Ουγκώ: «Οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης ήταν πάντα απαραίτητες για να προχωρήσουμε μπροστά».
Δέκα χρόνια μετά, η Λαγκάρντ έκανε και πάλι την εναρκτήρια ομιλία στη Σίντρα, αυτή τη φορά ως πρόεδρος της ΕΚΤ, έχοντας μπροστά της πολλά «έκτακτα» περιστατικά, μετά και μεγάλη εκλογική επιτυχία της άκρας δεξιάς στην πατρίδα της, τη Γαλλία.
Οι αποδόσεις των γαλλικών κρατικών ομολόγων αυξάνονται εδώ και εβδομάδες. Αυτό σημαίνει ότι το Παρίσι πρέπει να πληρώσει όλο και υψηλότερα επιτόκια στα κρατικά του ομόλογα για να πάρει φρέσκο χρήμα. Αυτό οφείλεται στο εξαιρετικά υψηλό επίπεδο χρέους της χώρας, που δεν αποκλείεται να μεγαλώσει κι άλλο αν η νέα κυβέρνηση της Γαλλίας εφαρμόσει τις δημοσιονομικές υποσχέσεις της που θα κοστίσουν κάπου 200 δισ. ευρώ
Όλα αυτά μοιραία θυμίζουν την κατάσταση στην Ελλάδα πριν από 10 χρόνια, όσο και αν βέβαια το Παρίσι δεν είναι Αθήνα.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι η ΕΚΤ δεν θα μπορεί να σώσει τη Γαλλία-τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρωζώνη.
Με ένα ΑΕΠ περίπου 2,8 τρισεκατομμύρια ευρώ-υπερδεκαπλάσιο από αυτό της Ελλάδας-ακόμη και η ΕΚΤ θα έφτανε στα όριά της με μια ενδεχόμενη επιχείρηση διάσωσης.
Μια σοβαρή κρίση του ευρώ στην οποία θα εμπλέκεται η Γαλλία, θα προκαλούσε τη διάλυση της νομισματικής ένωσης.
Η Κριστίν Λαγκάρντ απέφυγε και σοφά, να αναφερθεί στο θέμα, καθώς κάθε νύξη θα μπορούσε να σπείρει τον πανικό στις αγορές.
Γερμανική αντίδραση
Είχε σπεύσει όμως νωρίτερα, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Κρίστιαν Λίντνερ να απειλήσει ότι οποιαδήποτε παρέμβαση της ΕΚΤ σε περίπτωση πτώσης των γαλλικών κρατικών ομολόγων μετά τις εκλογές θα ήταν παράνομη.
Από την απόφαση του Μακρόν να προκηρύξει νέες εκλογές ανοίγοντας τον δρόμο στην αναμενόμενη επικράτηση της ακροδεξιάς όμως, μια ευρωπαϊκή κρίση δημόσιου χρέους έχει γίνει μια πιθανότητα που συζητείται καθημερινά.
Το σημαντικό είναι μάλιστα ότι σε αντίθεση με το 2012 και την περίπτωση της Ελλάδας, ωστόσο, δεν είναι ξεκάθαρο πόση επιθυμία έχουν οι Γερμανοί να «σώσουν το ευρώ».
Πριν από 10 χρόνια, επίσης χάρη στο κοινό νόμισμα, το Βερολίνο ευημερούσε, αλλά σήμερα έχει χάσει την πρόσβαση στο ρωσικό αέριο και αντιμετωπίζει ισχυρούς ανέμους ενός εμπορικού πολέμου με την Κίνα, αλλά μελλοντικά και με τις ΗΠΑ αν επιστρέψει ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο.
Ποιος θα πληρώσει για την ευρωπαϊκή επανεκκίνηση μέσα στα πολύ στενά ίχνη μιας πράσινης μετάβασης που κανείς άλλος δεν θέλει να πληρώσει; Μέσα σε ένα μακροπρόθεσμο πληθωριστικό σενάριο, που καλά κρατεί;
Υπάρχουν λοιπόν όλα τα στοιχεία για να ζωγραφίσει κανείς με μελανά χρώματα μια ιστορία εσωτερικής ευρωπαϊκής κρίσης.
Αλλά ,ενώ τα προβλήματα αυξάνονται, η Ευρώπη δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί πλήρως τι συμβαίνει. Μόνη μεταξύ των βιομηχανοποιημένων χωρών, εξακολουθεί να εμπλέκεται σε μια ακριβή πράσινη μετάβαση που οι άλλες αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά . Και αυτό γιατί συνεχίζεται η αναταραχή στις αλυσίδες εμπορίου και εφοδιασμού. Αλλά και επειδή κάθε σταγόνα δημοσιονομικού χώρου πρέπει να διατηρηθεί για την ευημερία των νοικοκυριών και την ενίσχυση των επιχειρήσεων .
Αλλιώς, η επικράτηση της άκρας δεξιάς στη Γαλλία θα απλωθεί πολύ σύντομα σε όλη την Ευρώπη.
