Ζούμε τα ύστερα της δημοκρατικής Γαλλίας, τη νεκρανάσταση του Βισί, τον όψιμο εκφασισμό της γαλλικής (και ευρωπαϊκής) κοινωνίας;
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει, όπως δεν ισχύει και ότι αιφνιδίως μας έπεσε ο ακροδεξιός ουρανός στο κεφάλι.
Η Γαλλία απλώς πληρώνει τη βαθιά αποτυχία του (μακρονικού εν προκειμένω) κέντρου. Με βαρύ, όσο και προδιαγεγραμμένο, τίμημα. Και μαζί της θα πληρώσει πιθανώς σύντομα και η υπόλοιπη Ευρώπη, μηδέ της Ελλάδας εξαιρουμένης.
Θα πληρώσει τις πολιτικές των κυβερνήσεων είτε του φιλελεύθερου είτε του σοσιαλδημοκρατικού κέντρου, που ψάχνοντας τον τρίτο δρόμο έχασαν, ή ξέχασαν, τα δύο τρίτα της κοινωνίας. Έφτιαξαν την κοινωνία του ενός τρίτου, των δραματικών ανισοτήτων και της οριστικής απώλειας κάθε προσδοκίας ευημερίας.
Το πλουσιότερο 10% της Ευρώπης κατέχει σήμερα το 67% του πλούτου της, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της UBS. Το ασθενέστερο 50% του πληθυσμού κατέχει μόλις το 1,2% του ευρωπαϊκού πλούτου, με τις χαοτικές ανισότητες να διαχέονται οριζόντια – από τον πάλαι ποτέ σουηδικό παράδεισο του κοινωνικού κράτους και τον πτωχό Νότο έως τη Γερμανία και τη Γαλλία.
Σύμφωνα επίσης με την τελευταία έκθεση συνοχής της Κομισιόν, η Γαλλία και η Ελλάδα ήταν πέρσι οι δύο χώρες με τη μεγαλύτερη έκρηξη των περιφερειακών ανισοτήτων, ήτοι του χάσματος πλουσίων και φτωχών μεταξύ αστικών κέντρων και επαρχίας. Και σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, στην Ελλάδα 2.658.400 άνθρωποι, ήτοι σχεδόν το 25% του πληθυσμού, είναι σήμερα αντιμέτωποι με το φάσμα της φτώχειας.
Το ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη μια Λεπέν ή ένας Μπαρντελά μπορεί να είναι και τυχαίο γεγονός. Είναι ήδη εδώ όμως η σπορά του αντισυστημισμού. Και της κανονικοποίησης της αντισυστημικής ή άκρας δεξιάς που απλώς υπόσχεται το στοιχειώδες: ένα πιο δίκαιο μέρισμα της καπιταλιστικής ευημερίας.
Όταν αυτό το κοινωνικό αίτημα, της δίκαιης εισοδηματικής αναδιανομής, αποκηρύσσεται από τις πολιτικές δυνάμεις του «τρίτου δρόμου» ως λαϊκισμός, τότε η κοινωνία του ενός τρίτου εκδικείται. Και όταν το ίδιο αίτημα απαντάται με ελιτισμό, η εκδίκηση μπορεί και να γεννά πολιτικά τέρατα…
