Άμεση μείωση τιμών σε βασικά προϊόντα θέλει η κυβέρνηση. Κι εμείς. Η κάλπη είχε φωνή. Μια στιγμή. Μήπως ο Ευκλείδης δεν ήθελε να βγει για κοκτέιλ με τη Σκάρλετ Γιόχανσον;
Δεν λέει κάτι αυτό. ‘Η μάλλον λέει, όταν διαβάζεις ότι παρατείνονται τα μέτρα κατά της ακρίβειας για τουλάχιστον ένα εξάμηνο ακόμη. Αν ήταν φύλλο καλό, τότε γιατί άλλαξε ο υπουργός;
Θα ενταθούν οι έλεγχοι και θα αναζητήσει και «συμφωνίες κυρίων» -οι κυρίες παραμένουν στη γλώσσα στις γωνίες- με τις αλυσίδες σούπερ μάρκετ και τις βιομηχανίες τροφίμων, καθώς «είναι υπόθεση όλων η διασφάλιση της σταθερότητας και της κοινωνικής συνοχής. Οι εταιρείες σε πολλά είδη πρέπει να μειώσουν τις τιμές και να ρίξουν το μεσοσταθμικό κέρδος. Ορισμένοι μεγάλοι παίκτες πρέπει να βάλουν πλάτη». Για το καλάθι.
Θεωρητικά, δεν βρίσκω λάθη. Αν έχει καλό χαρτί η νέα ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης θα φανεί. Θυμάμαι από το «Καζίνο Ρουαγιάλ» (2006) μια σκηνή. Με τον Τζέιμς Μποντ σε Βαλκάνια μεριά, στήνεται πόκερ για λίγους. Texas Hold’em χωρίς όριο.
Οι παίκτες φτάνουν σε ένα σημείο όπου όλοι έχουν κάτι. Ο Κινέζος έχει χρώμα, ο μαύρος φουλ, ο «κακός» μεγαλύτερο φουλ και ο Μποντ 5-7 μπαστούνια. Τα βρίσκω μπαστούνια. Τα σουαχίλι μού φαίνονται πιο κατανοητά, αλλά έμαθα ότι αυτός με το φαινομενικά πιο αδύναμο «χέρι», μπορεί να σηκώσει το τραπέζι.
Συμβαίνουν στις ταινίες, μα η μπλόφα παίζει και σε άλλες ιστορίες. O Βρετανός πράκτορας, σε κάποια φάση, μπλοφάρει με άχαστο φύλλο και μπερδεύει κάθε αδαή φίλο. Γιατί κάνει τον Κινέζο και το πάει τσεκαριστό (ντούκου), γίνεται αντιληπτό; Διότι το θέμα δεν είναι να καταλάβουν οι «κακοί» ότι είσαι δυνατός και να κερδίσεις την παρτίδα, αλλά η μεγάλη μερίδα. Το θέμα είναι τα πολλά και κανείς δεν γελά.
Ακούω, ποια είναι τα πολλά εδώ στα χαμηλά;
