Τι είναι μία Επιτροπή; «Μία ομάδα απρόθυμων, που έχουν επιλεγεί από ακατάλληλους, για να κάνουν το αχρείαστο», είχε γράψει σε σκωπτικό ύφος o Αμερικανός δημοσιογράφος, Ρίτσαρντ Χόρκνες στην εφημερίδα New York Herald Tribune, τον Ιούνιο του 1960. Στο στόχαστρό του είχαν βρεθεί οι διάφορες επιτροπές, που αναλάμβαναν να δώσουν απαντήσεις στις προκλήσεις των τελευταίων ημερών της διακυβέρνησης Αϊζενχάουερ.
Φοβάμαι πως πολλοί – από τις μεγάλες βιομηχανίες, έως τους αγρότες και από τους εφοπλιστές έως τα νοικοκυριά μεσαίου και χαμηλής εισοδήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης – θα έβρισκαν σε μεγάλο βαθμό ταιριαστό τον ορισμό του Χόρκνες αν τους καλούσαν να περιγράψουν τα έργα και τις ημέρες της Κομισιόν τα τελευταία χρόνια.
Αν και η Επιτροπή της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν κατάφερε να συντονίσει μία πραγματικά ενιαία απάντηση στην πανδημία, από τις παραγγελίες των εμβολίων έως το πρόγραμμα SURE για την προστασία των θέσεων εργασίας, και πιστώνεται ένα άλμα δημοσιονομικής ενοποίησης με το Ταμείο Ανάκαμψης των 800 δισ. ευρώ και την κοινή έκδοση ευρω-ομολόγων, κάπου στον δρόμο φάνηκε να χάνει την πορεία της.
Οι αγρότες αισθάνθηκαν να καλούνται να σηκώσουν δυσανάλογα μεγάλο βάρος της περιβόητης Πράσινης Συμφωνίας και οι ευρωπαϊκές βιομηχανίες αισθάνθηκαν μόνες και σε μειονεκτική θέση έναντι των μεγάλων ανταγωνιστών τους σε Ευρώπη και Ασία. Η κινεζική πολιτική των επιδοτήσεων είναι γνωστή.
Αλλά αυτό που δεν περίμενε (και στο οποίο δεν απάντησε ποτέ με κάτι ισοδύναμο η Κομισιόν) ήταν ο περίφημος νόμος Μπάιντεν για τη μείωση του πληθωρισμού, ο IRA. Ο πιο εμβληματικός νόμος της θητείας του ήταν ουσιαστικά το μεγαλύτερο πρόγραμμα κρατικής χρηματοδότησης στην Ιστορία των ΗΠΑ με κίνητρα αξίας περίπου 369 δισ. δολαρίων στις βιομηχανίες. Και ήταν ένα πρόγραμμα που λίγο έλειψε να πυροδοτήσει μαζική έξοδο βιομηχανιών από τη γηραιά (και σε ιδέες) Ένωση.
«Εάν δεν αλλάξουν τα πράγματα με αυτή τη νέα Επιτροπή, αν φαίνομαι σήμερα μία φορά απαισιόδοξος για το μέλλον της Ευρώπης, θα σας φαίνομαι μετά 10 φορές απαισιόδοξος», παρατηρούσε πρόσφατα ο Ευάγγελος Μυτιληναίος.
Απέναντι τους αισθάνθηκαν ότι έχουν την Επιτροπή και οι ναυτιλιακές. «Η Ε.Ε. είναι ορκισμένος εχθρός της ελληνικής ναυτιλίας», σχολίαζε στο συνέδριο της «Ν», ο Γιώργος Προκοπίου.
Όσο για τους πολίτες; Έδειξαν και αυτοί με τις επιλογές προς τα άκρα ή αποφεύγοντας να πάνε στην κάλπη, τη δυσφορία τους για τις ελλιπείς απαντήσεις στην κρίση κόστους ζωής.
Στις 27 και 28 Ιουνίου οι ηγέτες της Ένωσης θα συναντηθούν εκ νέου στις Βρυξέλλες για να ολοκληρώσουν το παζάρι γύρω από τα κορυφαία πρόσωπα που θα στελεχώσουν τις ανώτατες θέσεις της κοινότητας. Εκεί ας σκεφτούν πως πέρα και πάνω από τα πρόσωπα, είναι κάτι άλλο που μας καίει όλους ως Ευρωπαίους: οι πολιτικές.
